5k naar 10k les 12

Wat jammer dat ik deze ochtend mijn cameraatje niet had meegenomen. Het zit altijd in mijn handtas maar als ik ga lopen dan neem ik enkel nog mijn portefeuille, cellphone, iPod en sleutels mee, de rest blijft thuis, maar wat een prachtig natuurdecor toen ik het park binnenreed.

De zon warmde in dit vroege uur de nog natte en koude aarde op, het heuvelachtige landschap was daardoor gesluierd in een dampende nevel. Een rare uitdrukking misschien, maar zo voelde ik het wel aan, bij nevel zie ik iets statisch, maar dit was levendig in beweging, een damp die in wolkjes in de glooiingen ging hangen en die je zo verder zag verdampen om langzaam op te gaan lossen in de lucht, wonderbaarlijk mooi was het met dit perfecte licht, sprookjesachtig en tegelijkertijd zo echt.

Het was opvallend drukker, wel ja, ik was althans niet de eerste en dat ben ik niet gewoon. Een kerel laadde zijn mountainbike uit en een korte babbel leerde me dat het in de Canyon bijzonder mooi is, moet ik dus zeker toch eens gaan doen. Enkel vind ik dat nu net iets te onvoorzichtig voor in mijn eentje, maar volgens hem is dat helemaal niet zo.

Het begint gevaarlijk te gaan kriebelen naar meer avontuur in deze bergen.

Toen dacht ik de oplossing gevonden te hebben, ze zoeken nog een heleboel vrijwillige mountainbikers om langs de talrijke paden te gaan patrouilleren, dat lijkt me enorm fijn om te gaan doen. Ik hou van de natuur, van buiten zijn, van fietsen en van een uitdaging. Je wordt in groepjes van twee gezet en je krijgt een opleiding. Het zou me dus ook veel gaan bijleren over deze prachtige natuur en dat vind ik een bijkomend voordeel, want ik ben ondertussen helemaal verliefd geworden op deze Santa Monica Mountains en ik wil er alles over te weten komen.
Maar nu zitten net mijn zaterdaglessen fotografie in de weg en morgen is al hun eerste orientatiedag. Verdorie toch. Ik zal dus eerst nog wat op mijn eentje verder aan mijn conditie moeten werken en zie het maar als een volgende stap in mijn totate integratie in deze fantastische leefgemeenschap.

Oh ja, de les van vandaag he! Een opwarming van 10 min. met daarin drie minuutjes inlopen en dan een minuutje ter plaatse huppelen, nog wat verder lopen en dan de benen stretchen. Toen ging het naar een stuk van 24 minuten op eigen tempo lopen met in het begin drie versnellingen ingebouwd van telkens dertig seconden en nog eens naar het einde toe vier keer een versnelling van 1 minuut. Heerlijk moe en zweterig werd ik daar van. Daarna kwamen er nog 10 minuten rustig uitlopen bij. Ondertussen zag ik in totaal vijf coyotes, ik word ze onderhand al goed gewoon en zij mij ook waarschijnlijk.

Zo legde ik vandaag ongeveer zeven en een halve kilometer af. Helemaal bezweet heb ik nog eventjes rustig mijn flesje water zitten opdringen op de achterkant van mijn truck terwijl ik zo nog wat langer kon genieten van de heerlijke zon die de heuvels aan het opwarmen was.
Deze ochtenden betekenen nu erg veel voor me, ze maken mijn dag, ik ben veel beter te pruimen en ik slaap als een roosje!