de gemiste loop

Voor het eerst sinds mijn hele start-to-run geschiedenis, heb ik een les gemist, anders gezegd, vandaag raakte ik niet op de loop.

Alvorens ikzelf uit bed was, kwam Benjamin bij me gekropen met de melding dat hij zich echt niet goed voelt. Nog een beetje slaapdronken kon ik voelen dat het echt was, Benjamin die zich ziek voelt en die vandaag zal moeten thuisblijven.

Jongetjes van acht laat je best nog niet te lang alleen, toch wou hij niet mee de anderen naar school brengen en moesten er ook nog enkele zeer dringende boodschappen gedaan worden, maar echt langer kon het toch niet en daarom offerde ik mijn afspraakje met Evy voor een keertje op.

Terwijl hij dan thuis ligt in de zetel en ik onderweg, belt hij me regelmatig eens op, om te vragen waar ik ben, zo sta ik kalkoenham te bestellen of ben ik net bij het brood en vraagt hij waar ik al ben, ik heb een vaste route in de supermarkt en als ik zeg dat ik bij de koekjes ben dan weet hij ook welke gangen ik nog te doen heb. Een paar minuten later rinkelt weer mijn telefoon of ik een ballon wil meebrengen en misschien ook een autootje? Ik moest daar nog langs en dat wist hij. Eens bij de melk en bijna helemaal rond belt hij nog eens om me gerust te stellen dat hij me straks gaat helpen uitladen.

Al bij al heeft hij een gewone goeie verkoudheid en heeft hij de verdere dag achter me aan gehuppeld, hij stelde me zelfs voor om te gaan lopen en hij zou me volgen met de fiets, maar daarvoor was het ondertussen veel te warm geworden, we hebben namelijk enkele zeer uitzonderlijk warme dagen en daar had ik ook geen zin in.

Ik kon de extra tijd wel gebruiken om wat bij te werken met achtergebleven taakjes en als ik woensdag en vrijdag er weer zoals gewoonlijk invlieg, zal komende zondag wel lukken zeker? Maar om eerlijk te zijn, ik miste het wel, als de avonden niet zo vroeg donker waren, was ik zeker nog vanavond gegaan!