5k naar 10k les 15

Maandag heb ik niet gelopen, kwestie van nog een beetje te recuperen van de dag ervoor, want geloof het of niet, het was de eerste keer dat ik mijn benen echt vermoeid heb gevoeld na een loopsessie. Komt het door de extra spanning of door de hele tijd op de harde asfalt te lopen of omdat ik mijn oude loopschoenen droeg voor het vuile weer of omdat de lange hellingen toch zwaarder waren dan wat ik gewoon ben in de parken?

Die ochtend was ik trouwens afgesproken om met Helenas klas mee te gaan naar een theatervoorstelling genaamd "The color of Justice" over een van de beroemdste processen in de geschiedenis van de Amerikaanse rassendiscriminatie black/white. Over een dapper zwart jong meisje die samen met haar familie gestreden heeft om zwarte en blanke kinderen samen naar school te kunnen laten gaan.

Gisteren, woensdag, was het weer mijn loopmoment, ik kijk er steeds naar uit. Hoe moeilijk ik tegenwoordig ook uit mijn bed geraak, eens ik op ben en in de routine zit van koffie en ontbijt, zes lunchpakketjes maken en rondtoeren met mijn bus van school tot school, ben ik er helemaal klaar voor en rij ik met uiterste voorzichtigheid tegen 30 km/uur het park binnen, in de hoop nog wat 'wildlife' te spotten.

Snel bezoekje aan de 'restrooms', iPodje klaar, oortjes in en daar ga ik weer. Voor 44 minuten vandaag, waarvan 10 min. opwarmen terwijl ik 3 min. rustig loop dan 1 min. huppel en dan weer 3 minuten loop en dan stretchen. Daarna kwam het echte werk met 24 minuten goed doorlopen waarbinnen drie keer een versnelling zat van 30 seconden en tegen het einde nog eens drie keer een versnelling maar dan van telkens 1 minuut. Daarna mocht ik 10 minuten zeer langzaam uitlopen.
Het was weer aardig warm, van bij het begin kon ik zo in topje vertrekken en bij het einde liepen de zweetdruppels langs mijn gezicht. Geen coyotes vandaag, wel een echte roadrunner die zich snel tussen de struiken voor me ging verstoppen. Ze lijken een beetje op fazanten, maar zijn supersnel en heel erg schuw, het is nog maar mijn tweede sinds ons verblijf in Californie die ik heb kunnen spotten.

Na afloop zat ik nog even rustig achter op de truck mijn flesje water leeg te drinken toen een bende moutainbikers in geel truitje de parking kwam opgereden. Ze kwamen naar me toe en begonnen een praatje. Het waren enkele van de vrijwillige mountainbikers die in de parken patrouilleren, die groep waarin ik net zo geinteresseerd ben. De vrouw wist onmiddellijk wie ik was want ze herinnerde zich het emailtje nog dat ik stuurde met de vraag naar de opleidingsdata. Zo vertelde me de andere vrouw over de dirtchix's, een groep enkel voor vrouwen uit deze omgeving die samen tochtjes maken in deze Santa Monica Mountains, ik was er een en al oor voor. Mijn mountianbike wordt nu helemaal in orde gezet en ik ga een van deze eens met hen op tocht, dat wordt zeker en vast een topdag.

Zo realiseerde ik me gisteren wat dat eenvoudige mailtje van mijn zusje enkele maanden geleden over de tip van de start-to-run podcast, ondertussen mijn hele leven een andere wending heeft gegeven. Dat ik door te beginnen lopen, rustig en niet geforceerd, me weer beter in mijn vel ben beginnen voelen, weer meer energie heb gekregen, maar vooral weer meer zelfwaardering heb ontwikkeld.
Niet enkel mijn geest is er beter van geworden, ook mijn lichaam neemt langzaam weer zijn normale maateenheden aan, waar ik eerst mijn leeftijd van beschuldigde blijkt wat extra lichaamsoefening weer (bijna) helemaal recht te trekken.

Ik ben blij dat ik eindelijk op adem ben kunnen komen,
ik hoop dat er de eerste tijd geen nieuwe onzekerheden de kop op zullen steken.
Laat ons even leven.