rennen met kinderen in huis

Wanneer iedereen weer thuis is, dan brengt dat de hele regelmaat van de dagen in de war. Een vast stramien van drie ochtenden in de week waar ik me zoveel mogelijk aan hield, deed het sinds begin november om me in de 'running' te houden van het lopen in het park. Gisteren, vrijdag, de eerste dag van een lange zomervakantie liep het al fout, normaal begin ik die dag met een tochtje in mijn loopschoenen, mijn moment zonder me zorgen te hoeven maken over de kinderen, mijn gedachten de vrije loop laten terwijl mijn lichaam op automatische piloot aan de conditie werkt. Mijn hart, longen, spieren en vooral mijn geest worden er beter van.

Maar hoe kan ik nu zorgeloos rondhollen als ik een bende kinderen moet achterlaten?

Optie een is ze meenemen, wat ik zeker nog zal doen en in vorige vakantiedagen al gedaan heb, met de fiets kunnen ze dan meerijden.

Optie twee is heel erg vroeg opstaan en gaan rennen voor ze wakker zijn dat tegelijkertijd een ander zomerprobleem oplost, namelijk de hoge temperaturen voor zijn. Maar dit vraagt extra discipline, want vroege vogels voor zijn in de ochtend, daar heb ik dan net niet genoeg moed voor.

Optie drie is niet in de ochtend maar 's avonds de loopschoenen aanbinden. Om het gemis van gisteren goed te maken, heb ik dat daarnet gedaan. Kinderen proper gewassen en moe languit voor een film, om kwart voor acht liep ik de deur uit. Het pad nabij ons huis, heen en weer doe ik het in net geen drie kwartier, een mooi stukje en met de serieuze hoogteverschillen een flinke workout. Maar ik moest me haasten want om halfnegen is het pikkedonker, en dan word ik bang. Ja, bang! Als het begint te duisteren denk ik dat er vanachter elk struikje een aanvallende man zal springen en daar ben ik angstiger voor dan wilde dieren. Mijn pace, of snelheid lag dus vrij hoog, stevig doorgerend, af en toe eens omkijken en maken dat ik weer thuis was. Rustig mediteren zat er dus ook niet in.

Ik zoek dus naar optie vier.