het portret *2

Misschien heb ik het er niet vaak over, maar daarom is mijn enthousiasme er niet minder om geworden, ja hoor, ik volg nog steeds de zwart en wit fotografie lessen op zaterdag in de hogeschool, nog steeds zit ik tussen allemaal jonge snotters varierend in leeftijd van vijftien tot ergens in de twintig. Op zaterdag uit huis zijn doet me deugd, even mama-af en alle huishoudelijkheden achter me laten en in volle vertrouwen overdragen aan man en kinderen. Ik denk zelfs dat ze er ook van genieten, dat ze zelfs al eens blij zijn om van mij vanaf te zijn, maar ik geef ze geen ongelijkheid hoor, iedereen tevreden.

Als ik daar dan tussen al dat jong gedoe zo bezig ben, vergeet ik het zelfs dat ik de veertig al lang over ben en voel ik me weer net zo pril als hen, tot ze, ja tot ze me van die gekke puberfotos tonen, dan doet me dat plots aan mijn eigen kinderen en hun ideeen denken en voel ik me weer oud.

En dan die opdracht, waar ik me suf over gepiekerd heb, drie rolletjes film heb ik ervoor nodig gehad, ik twijfelde en veranderde van onderwerp. Dan bleek ik mijn rollekes onderontwikkeld te hebben en sloeg de paniek toe. Dan laadde ik opnieuw mijn toestel en schoot ik er weer eentje vol op een mooie wolkenzondag, dat ging ik op eigen houtje ontwikkelen op maandag en toen begon ik te knoeien met de nog steeds lichtgevoelige film en zat ik in het pikkedonker al badend in het zweet te prutsen om het toch maar goed opgedraaid te krijgen, wat maar niet wilde lukken, het zelfs in de donkere pot proppen lukte me niet zodat ik zelfs niet om hulp kon roepen. Toen zocht ik op de tast de schaar en knipte er stukjes af, tot het me wel lukte. Oef. Een paar lelijke vingerafdrukken en serieuze krakken, maar het meeste is gered. Toch heb ik er nog geen fotos van gemaakt, bleek uiteindelijk die onderontwikkelde filmrolletjes toch nog bruikbaar en bleef ik uiteindelijk toch maar bij mijn eerste idee, het zijn zelfs mijn allereerste beelden geworden.

Dat het een persoon moest zijn, heb ik uitgebreid naar twee, mijn ouders, zij horen samen en kan ik dus niet splitsen. Hun gemis en afwezigheid en het ver van hen verwijderd zijn wou ik laten spreken uit die beelden, twee fotos was de opdracht.
Ik denk dat de eerste voor zich spreekt. De tweede is een groep jonge bomen die wortel proberen schieten op een rotsachtige ondergrond, in de wind, uitkijkend over de vallei, het eenzame en het verre. Beiden zijn genomen in mijn eigen straat.

Morgen, zaterdag, geef ik de opdracht af, daarna volgt een klaskritiek. Ben benieuwd wat al dat jong volk daarover gaat weten te zeggen!

Maar los van al dat digitaal geweld en tegelijkertijd de eenvoud in tegenstelling met het knoeien van het trage en tijdrovende analoge, vind ik teruggaan naar de roots van het fotograferen het meest inspirerende en leerrijke dat ik de laatste jaren heb gedaan. Ik ben al grote fan, ik ga zelfs gaan zweren bij het ontwikkelen met een randje zodat iedereen het kan zien dat het van een filmrolleke komt, want ik ben er erg fier op dat ik dat nu allemaal nog aan het leren ben.