5k naar 10k les 27

De verlaten parking als ik daar als eerste aankom in de ochtend, zo ook deze keer.

Vandaag zou ik samen met Evy gaan opwarmen, maar dat was ik vergeten en daarom had ik dat al op mijn eentje gedaan. Vol vertrouwen en content van mezelf dat ik dat zomaar eventjes zelfstandig had gedaan, begon ik aan de les. "Hier zijn we weer!" verkondigde ze, "En zoals beloofd gaan we vandaag weer samen opwarmen!" Oeps... heb het dan nog maar een keer gedaan, beter een keertje teveel dan te weinig.

Dat gaat dan zo: drie minuutjes rustig kabbelend lopen, dan een minuutje huppelen, maar wat ze daarmee bedoeld weet ik nog altijd niet zeker, ik doe dan maar zoiets dat voor mij op huppelen lijkt, het voelt in ieder geval ook zo. Na dat springen als een konijn, weer drie minuten rustig lopen en dan stretchen. "Pijnig die benen maar eens goed! Elk om beurten tien seconden." Ik weet echt niet wat ze daar pijnlijk aan vindt, want ik voel het eerder als een rustpunt, ook al doe ik mijn best om die spieren zo ver mogelijk te rekken.

"Zo, nu zijn we klaar voor het echte werk, ben je klaar? Start!" En daar ga ik weer, vollen bak deze keer, want zo twee keer opwarmen werkt precies wel goed bij mij, ik heb er gewoon reuze zin in om eens heel erg goed mijn best te gaan doen. Zo ren ik als een gek de paden op en af, zelfs de ingebouwde versnellingen heb ik relatief goed volgehouden, ik voelde me bijna als een echte haas met lentekriebels. Die versnellingen waren nochtans niet mis, in twee groepjes van drie stonden ze, een keer 30 sec. en daarna 2 min. gewoon lopen, 1 min. en daarna 2 min. gewoon lopen en dan een keer 1,30 min. vollen bak, alles geven, de benen uit je lijf lopen. Ik heb waarachtig mezelf bijna voorbij gelopen, vooral op dat lange stuk bergaf waardoor er plots drie herten verschrikt naar me opkeken, ik ben er zeker van dat ze dachten dat ik een gevaarlijke zwarte panter op jacht was. Zo snel liep ik! Ah ja, met mijn zwarte tanktopje en zwarte broek natuurlijk, gestroomlijnd en al.