Westridge en Sullivan in de regen

Heel in de verte midden van de foto zie je downtown LA (groepje hoge gebouwen) verstopt in een mist van regen en wolken.

Doorheen de regenval toch nog een glimps van de kustlijn en de oceaan te zien.

Maar de lucht trok toch weer langzaam open.

Het werd weer groener en groener.

En hier leek het wel of het had nooit geregend! Californie is zo droog dat de ondergrond alle vocht opzuigt als een spons.

De af te leggen weg wordt gemarkeerd met pijlen uit bakbloem, de smiley betekent dat het ergste klimmen voorbij is en er nu kan genoten worden van de eindstretch.


Zondagochtend met de trailrunners groep in de Santa Monica mountains ergens boven Los Angeles. Nog in het donker terwijl het regende ben ik moedig vertrokken voor een lange autorit. Eens aangekomen klaarde de hemel uit, doch bij een zwaarbewolkte lucht de trails opgetrokken met de rest van de groep, na vijf kilometer ben ik in mijn eentje een zijwegje ingeslagen op weg naar het Nike Missile center (vanwaar tijdens de koude oorlog raketbommen werden gelanceerd) voor een hoognodig bezoek aan de toiletten (na zo lang al onderweg gewezen te zijn). Het ding lag zo ver uit de weg dat ik de rest niet meer heb kunnen inhalen en heb ik verder de hele weg alleen afgelegd. Twaalf mijl door Westridge Canyon en Sullivan Ridge boven in de bergen met uitzicht op downtown LA en de oceaan, tenminste als de lucht even opentrok. Tijdens die twee uur durende tocht trakteerden de weergoden me met bewolking, zon, een regenboog, motregen, hevige regen, mist en een blauwe lucht.

Mijn eerste trailrun in de regen, ik was zo content mijn regenfrakske en regenpetje eens te kunnen dragen, lagen al maanden te wachten! Mijn cameraatje had ik ook op zak, en gebruikt!