Catalina Island marathon
Meer fotos op Flikr van een collega marathoner hier en zijn race verslag hier. (Gelukkig toch iemand die de tijd neemt om fotos te nemen tijdens zijn tocht over het eiland.)
Dinsdag, bijna middaguur en ben net terug van mijn eerste post-race run na de marathon. Ik loop op wolkjes, zo trots ben ik. Niet een seconde had ik gedroomd om deze trailmarathon uit te zullen lopen binnen de vijf uur, op wandelpaden het eiland doorkruisend met een totale klim en evenredige afdaling van meer dan 1500 meter of 5000 feet.
En dan loop je daar zo sterk, hield ik me in het begin behoorlijk in, hield mijn uurwerk in het oog enkel en alleen om op tijd te eten en te drinken en concentreerde ik me honderd procent om niet te zullen struikelen, genoot van de omgeving en de zuiverste lucht ooit, luisterde naar de kletspraat van anderen en liet ik me dragen door het ritme van mijn ademhaling en mijn voetstappen.
Dinsdag, bijna middaguur en ben net terug van mijn eerste post-race run na de marathon. Ik loop op wolkjes, zo trots ben ik. Niet een seconde had ik gedroomd om deze trailmarathon uit te zullen lopen binnen de vijf uur, op wandelpaden het eiland doorkruisend met een totale klim en evenredige afdaling van meer dan 1500 meter of 5000 feet.
En dan loop je daar zo sterk, hield ik me in het begin behoorlijk in, hield mijn uurwerk in het oog enkel en alleen om op tijd te eten en te drinken en concentreerde ik me honderd procent om niet te zullen struikelen, genoot van de omgeving en de zuiverste lucht ooit, luisterde naar de kletspraat van anderen en liet ik me dragen door het ritme van mijn ademhaling en mijn voetstappen.
Lisa zat al op de boot op ons te wachten, half vijf in de ochtend.
De dag begon erg vroeg, om vier uur in de ochtend liep mijn hotelwekker af, even later mijn Garmin alarm en om zeker te zijn klopten we op elkaars slaapkamerdeur, kwestie van niet de boot te missen die om vijf uur stipt vertrok van het stadje Avalon naar de andere kant van het eiland, de kampeerplaats Two Harbors. Bezorgt dat ik nog niet naar het toilet had kunnen gaan, zorgde dit voor voldoende pre-race-zenuwen vrouwenklets pies en kak praat en op zijn beurt weer zorgde voor het nodige plezier en animatie voor al wie in onze buurt vertoefde op de boot. (Wie lange afstanden loopt weet wel wat een knelpunt dit kan zijn.) Met een relatief rustige oceaan bereikten we zonder zeeziek te worden de start van de marathon (tweede knelpunt). Oh jee, hoe gaan we in deze duisternis ooit de startlijn kunnen vinden (derde knelpunt)? Maar de zon kwam langzaam op, we trokken onze warme kleren uit en gooiden die in de kleine truck die ze terug naar Avalon zou brengen en volgden de anderen naar de start.
Een krijtlijn over het stoffige pad, aftellen van drie twee en een, en dan het gekende trompetgeluidje 'go'.
Er was maar een weg terug, lopende over berg en door dal over het eiland. Mijn plan was simpel, me voldoende inhouden in de eerste helft, minstens om het uur een gel en tussendoor kleine beetjes drinken terwijl ik zou stappen, de steilste stukken bergop zou ik ook stappen, mijn iPod zou ik pas gebruiken na halfweg, mijn fancy trailgaiters moesten de steentjes uit mijn schoenen houden, een drankgordel met mijn eigen energiedrinks en energiegels, comfy loopkleren en een petje voor de laaghangende ochtendzon. Ik wou deze race in mijn eentje lopen, van mijn vriendinnen nam ik bij de start afscheid en wenste hen het allerbeste, ik wimpelde onderweg babbelgrage lopers beleefd af met een spurtje, ik wou nu gewoon een keer goed mijn best doen en zien wat ik kon zonder teveel afleiders.
Wat een ongerepte natuur, van zeeniveau begon het al onmiddellijk met een klim in de heuvels en mijl na mijl werden we getrakteerd met de meest wondere vergezichten van het eiland en de Stille Oceaan, de temperatuur was perfect, de zon was er maar af en toe met heerlijke wolkjes overtrokken en een aangenaam koel zeebriesje.
foto1: Het einde van een pijnlijke beklimming is in zicht.De dag begon erg vroeg, om vier uur in de ochtend liep mijn hotelwekker af, even later mijn Garmin alarm en om zeker te zijn klopten we op elkaars slaapkamerdeur, kwestie van niet de boot te missen die om vijf uur stipt vertrok van het stadje Avalon naar de andere kant van het eiland, de kampeerplaats Two Harbors. Bezorgt dat ik nog niet naar het toilet had kunnen gaan, zorgde dit voor voldoende pre-race-zenuwen vrouwenklets pies en kak praat en op zijn beurt weer zorgde voor het nodige plezier en animatie voor al wie in onze buurt vertoefde op de boot. (Wie lange afstanden loopt weet wel wat een knelpunt dit kan zijn.) Met een relatief rustige oceaan bereikten we zonder zeeziek te worden de start van de marathon (tweede knelpunt). Oh jee, hoe gaan we in deze duisternis ooit de startlijn kunnen vinden (derde knelpunt)? Maar de zon kwam langzaam op, we trokken onze warme kleren uit en gooiden die in de kleine truck die ze terug naar Avalon zou brengen en volgden de anderen naar de start.
Een krijtlijn over het stoffige pad, aftellen van drie twee en een, en dan het gekende trompetgeluidje 'go'.
Er was maar een weg terug, lopende over berg en door dal over het eiland. Mijn plan was simpel, me voldoende inhouden in de eerste helft, minstens om het uur een gel en tussendoor kleine beetjes drinken terwijl ik zou stappen, de steilste stukken bergop zou ik ook stappen, mijn iPod zou ik pas gebruiken na halfweg, mijn fancy trailgaiters moesten de steentjes uit mijn schoenen houden, een drankgordel met mijn eigen energiedrinks en energiegels, comfy loopkleren en een petje voor de laaghangende ochtendzon. Ik wou deze race in mijn eentje lopen, van mijn vriendinnen nam ik bij de start afscheid en wenste hen het allerbeste, ik wimpelde onderweg babbelgrage lopers beleefd af met een spurtje, ik wou nu gewoon een keer goed mijn best doen en zien wat ik kon zonder teveel afleiders.
Wat een ongerepte natuur, van zeeniveau begon het al onmiddellijk met een klim in de heuvels en mijl na mijl werden we getrakteerd met de meest wondere vergezichten van het eiland en de Stille Oceaan, de temperatuur was perfect, de zon was er maar af en toe met heerlijke wolkjes overtrokken en een aangenaam koel zeebriesje.
foto2: Een laatste eindspurt door het stadje en ge ziet dat ik het onderste uit de kan haal want mijn tong steekt uit mijn mond! (wist ik veel dat ik dat doe!) Voor vergroting op de foto klikken.
De tijd vloog voorbij en voor ik het wel besefte was ik de laatste beklimming door en kon ik aan een pijlsnelle afdaling beginnen. Al mijlen haalde niemand me meer in en ook toen was ik het die de anderen bleef voorbij snellen. Ik voelde me nog steeds erg sterk en fris om extra gas te geven. Een finish die ik niet durfde dromen, 4 hr. 37 min. met een negative split van 11 min. (zo hoor je een marathon te lopen, de tweede helft sneller dan de eerste) en vijfde in mijn leeftijdscategorie, wat een eer!
Medaille en finishers t'shirt opgehaald, mijn zak uit de truck, het goede nieuws gebeld naar huis en dan schoenen en sokken uit en een heerlijk ijskoud 'ice'bad in de oceaan. Na een half uur kreeg ik het koud en trok weer mijn warme kleren boven de loopkleren aan en ging aan de aankomstlijn staan wachten op mijn marathonmaatjes Kathy en Lisa.
Wat deze race zo uniek maakt is eerst en vooral de uitdagende hellingen en het terrein, de spectaculaire vergezichten van het eiland en de Stille Oceaan, maar vooral ook het kameraadschap tussen de veteranen en de unieke natuurlopers in hun pure zelf. Deze marathon is de ultieme uitdaging maar ook puur genot!
Wat deze race zo uniek maakt is eerst en vooral de uitdagende hellingen en het terrein, de spectaculaire vergezichten van het eiland en de Stille Oceaan, maar vooral ook het kameraadschap tussen de veteranen en de unieke natuurlopers in hun pure zelf. Deze marathon is de ultieme uitdaging maar ook puur genot!
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiMi580VbHaIyTeKaPRAWKL6NuG_ay8r2nRS938kSC-fwL9VGZvyPAgPepKRgMjf99f9kd8H0wCpOaT-OdcN9KWHpeiHzmwcozVlzKrkCeCWEiYR6hgnn0CuN7l7Fsxs04Gc4WGA/s400/nvv_nl.jpg")
