5k naar 10k les 20

De kaap van twintig, nog tien te gaan!

Om eerlijk te zijn ben ik de dag begonnen in een slechte bui, had geen zin om uit mijn bed te komen en nog minder om te gaan lopen. Het zit me tegen dat de dagen veel te kort zijn, in een wip is de dag om en ben ik moe van de dagelijkse was, plas en boodschappen en van het uren rondhotsen na de schooluren om ze van hot naar her te rijden, deftig koken krijg ik er niet meer tussen en dus wordt het meer en meer op zijn Amerikaans, kant en klaar en andere snelle oplossingen. Niemand die klaagt, enkel ikzelf ben er niet tevreden mee.

Maar de routine van het lopen en Evy haar podcast lonkten en zo was ik in sportkledij klaar om de kinderen weg te brengen en langs mijn favoriete park met parking te rijden. Onderweg besefte ik dat een toertje lopen me veel goeds zou doen, het doet de endorfines in mijn lichaam stijgen en daardoor zal ik me weer beter en fitter voeler, niets is beter voor een negatief gemoed dan een goed potje sporten.

En wat een geluk trof ik, het werd gelijk een stevige en zware les, een volle 55 minuten doorlopen, net wat ik nodig had. Omdat ik op die tijd toch wel een redelijke afstand afleg, moet ik mijn parcours drastisch aanpassen, zo zou ik opnieuw de omloop rennen die ik vorige week had uitgetest en op het einde deed ik er nog een klein toertje in het park bij. Zo liep ik een afstand van meer dan 10 km in 58 minuten tijd, niet mis. Terwijl Evy alsmaar doorratelde over de nog resterende tien lessen naar de tien kilometer, dat we er bijna zijn en dat we daar zo een uur en tien minuten op zullen lopen. Wat zegt ze daar? Ik ben er al!

Oh ja, het humeur is weer in orde, maar het werk ligt er nog. De zeven stapels skikledij moeten nog een plaats krijgen en aangezien de kinderen hun kleerkasten erg klein zijn, zal het bij ons in de kleedkamer moeten. De soepgroenten liggen al dagen te wachten om gekookt te worden, zou dat tussendoor snel willen klaren, voor ze rot zijn. Voor de lessen fotografie moet ik dringend nog een rolletje film gaan optrekken zodat ik morgen een dagje in de donkere kamer kan kruipen. Dan nog bellen voor afspraken bij de kinderarts voor de kinderen hun laatste vacinaties in orde te brengen. Dan zou ik na school moeten gaan supporteren bij Eveline die haar eerste JV zwemwedstrijd zwemt, 200m crawl en 100m nog iets, maar dat ben ik al vergeten. Ook Alexander speelt zijn eerste JV volleybalwedstrijd van het seizoen, ook daar verwachten ze cheers van de vanbrandekes. Om zes uur begint Catherine haar waterpolotraining, dus moet die ook nog gebracht en gehaald worden. Ondertussen Ben helpen met zijn huiswerk en iedereen op tijd in bed. Zo tegen negen uur zal ik weer pompaf zijn van al dat moederen.

Bij Bert is het al niet beter, voor half tien s' avonds geraakt hij niet meer thuis en te weten dat hij om zeven uur de deur al uit is, omdat hij goed op schema zat staat hij met zijn team nu ook in voor de gigantische posters om Surf's Up te promoten, dus ook hem moeten we deze dagen niet veel meer vragen.

En ik die dacht dat het makkelijker zou worden als ze groter werden, niets is minder waar, het wordt er alleen maar drukker en intenser op en ze hebben me meer nodig dan ooit.