It's My Son!

Spannend

Alexander gaat dus echt naar Japan, we hadden in januari de hele applicatie ingevuld en de dikke envelop doorgestuurd, maar de kans leek ons zeer klein. Er wordt geselecteerd op heel wat criteria. Vooral de schoolresultaten en de persoonlijkheid speelden een grote rol. Voor het eerste hadden ze bijkomende informatie en uitleg gevraagd en voor het tweede had hij twee weken geleden een telefonisch interview van anderhalf uur vanuit Arizona.

De deelnemers moeten een sterk karakter hebben, zelfzeker zijn en tegen een stootje kunnen. Ze drukken hen op het hart geen hoge verwachtingen te stellen en er rekening mee te houden dat het wel kan tegenvallen. De organisatie probeert te voorspellen hoe ze daarop zouden reageren. Ze zijn een zestal weken van huis in een heel andere cultuur en samenleving en de taal is onverstaanbaar.

Blijkbaar kwam hij goed uit de bus. Zijn verwachtingen zijn inderdaad niet erg hoog, hij is blij dit "alleen" te kunnen doen, hij voelt zich inderdaad oud en wijs genoeg, hij kan goed zijn plan trekken.

Ikzelf vind dat ook, als vijfjarige jongen kon ik hem als oudste van de kroost al alleen naar de bakker sturen in het dorp. Hij maakte talrijke vakantietripjes met jeugdorganisaties zonder de steun van vaste vriendjes en altijd is hem dat aardig gelukt. Zijn schoolkeuzes waren nooit gebaseerd op anderen hun keuzes, altijd deed hij het alleen. Steeds is hem dat aardig gelukt.

Dus nu zal dat ook wel.
Maar toch als moeder he, doet het me wel wat kriebels in de buik krijgen. 't Is toch wel ver he, en de cultuur, en de taal, en het is toch wel lang, en ... enz.

Maar ik ben ontzettend blij voor hem, omdat hijzelf het zo graag wil, omdat ik zie hoe hij loopt te glunderen van trots, hoe meer zelfzeker hij weer is.

Ik weet dat hij zijn weg vindt in het leven, op zijn manier.

Ik ben best fier zijn mama te mogen zijn!