kleine en grote mijlpalen

Het begint bij het eerste lachje, dan is er dat lieve schaterlachje, dan beginnen ze te grijpen en is er dat eerste tandje en plots kunnen ze kruipen en wat later de eerste stapjes. Zo kunnen ze ook weer afpakken en op een keer is er de eerste vechtruzie en dan komt er op het potje en zo is er het eerste boekentasje en zo kan ik nog wel een paar pagina's verder gaan.

Maar dit terzake, want daar ben ik al lang uitgegroeid, gelukkig maar want we hebben ons deel gehad en ik weet, er moet nog zoveel komen, alleen worden die mijlpalen steeds intenser, gevaarlijker en ingrijpender op ons gezinswelzijn.

Zo waren we toch een tijdje uit ons evenwicht toen we voor het eerst ons kind zijn lief zagen opvrijen, je weet wel wat je te wachten staat, je maakte er wel eens vaker grapjes over, het is de meest normale zaak der mensheid, maar als mama en papa ben je daar toch net niet op voorbereidt, het deed ons weer onzeker giechelen als twee onervaren tieners. Daar zijn we ondertussen al lang overheen en nu is dat ook weer de meest normale zaak in ons leven.

Zo zou ik nog wel een heleboel grote en kleine gezinsschokkende mijlpalen kunnen publiceren, maar voor de privacy en het welzijn van mijn tieners blijft het enkel tussen de betrokkenen. Ik wil maar zeggen, het groeien en evolueren houdt niet op en elke keer opnieuw voel ik me even onervaren en onzeker als het kind zelf, elke keer opnieuw moet ik ermee leren omgaan.

Zo kruipt hij binnenkort op zijn eentje achter het stuur, ik mag er nog niet aan denken. Maar vandaag zag ik andere mama's die net als ik met hun zoon of dochter de geschreven of de praktische rijtest kwamen afnemen en allemaal waren ze blij en opgelucht dat hun kind het haalde, toeval of niet, het was niet hun oudste kind, het was niet meer hun eerste keer. Ik voelde me plots weer even de jonge onervaren mama. "Niet bang zijn, geloof in je kind en maak afspraken om je te bellen als ze vertrekken en ook weer als ze toekomen." Dat was hun raad.