feedback

Ik weet weer waarom ik dit online dagboek heb en houd. In de eerste plaats was het een probeersel en toen kreeg het een doel, om die sterke emoties een plaats te geven. Toen de verhuis dan toch plots een feit was, wou ik de pure verslaggeving van een familie-transfer gescheiden houden van mijn eigen gedachtenwereld en kwam het idee van de Gazette.

Ondertussen is er een wereldje rondom mij gegroeid van bekende onbekenden, lezen van elkaars schrijfsels, denken en meevoelen en reacties plaatsen. Had je me dit jaren geleden voorspeld, ik had heel hard gezworen dat ik dat nooit zou doen, computer en internet voelde toen als een koude technologie, nu voelt het als een warme verwant die niet meer weg te denken is uit mijn dagdagelijks bestaan.

Als ik de dag na mijn stukje de reacties nalees dan zou je me hier eens moeten zien zitten, geconcentreerd van het lezen, een lach van herkenning, maar vooral van het goede gevoel door het besef dat er anderen zijn die met me meeleven en tijd maken om hun visie en hun wetenschap met me te delen in de commentbox, woorden die me weer doen nadenken en me op die manier daadwerkelijk vooruit helpen.

En er is veel om over na te denken en om over te praten, maar het kind zelf wil ik daar ook niet teveel met belasten en doe het daarom heel erg voorzichtig aan. Ik geef suggesties en kijk hoe hij reageert, ik stel kleine onopvallende vraagjes en luister wat hij daarop te zeggen heeft, ik probeer te voelen met al mijn zintuigen wat het beste is voor hem zonder dat hij zich zorgen begint te maken want daar is hij nog veel te jong voor en zorgen komen er als vanzelf genoeg later.