8 augustus 20 jr

Het is net 22 jaar geleden dat we beiden veel te vroeg op een afspraak arriveerden. Een week lag het al vast, (ah ja, mobiele telefoontjes bestonden toen nog niet!) we zouden elkaar terugzien op de Lokerse Feesten aan de Oude Vismijn om half acht en om zeven uur stonden we al op de afgesproken plek.

Een memorabele avond en vanaf toen bleven we elkaar regelmatig terugzien.

Twee jaar later op dezelfde dag zijn we gehuwd. Voor ons hoefde het allemaal met niet te veel tralala te zijn, een goeie gezellige barbeque met wat familie en vrienden was al lang goed, zeker geen chiechie met ceremoniewagens en smoking, maar een modern pak en een zelfgemaakte jurk vonden we persoonlijker. Een feestzaal huren was ook niet zo ons ding, trouwens tussen de beslissing en de dag zelf lag maar twee en een halve maand, dus we zouden vast toch niets meer gevonden hebben (horen we altijd van anderen zeggen tenminste).

Ik maakte mezelf een jurk, voor Bert vonden we in de solden een anders veel te duur linnen pak in Antwerpen, we reden samen met onze grote familie rond in een bus en het feest was in de tuin in een tent. Het werd een toffe en onvergetelijke dag.


Op huwelijksreis zijn we nooit geraakt, de dagen na de grote dag waren te druk op het werk om vrijaf te nemen, maar we woonden voor het eerst samen, op de zolder boven van het oude herenhuis in Brussel waarin de zaak gelegen was. Plezieriger kon toen al niet als echte piepjonge pasgehuwden, een wit strand hadden we toen niet nodig om romantisch te zijn, dus die reis zouden we later wel eens doen.

Nu zijn we dus twintig jaar verder en bijna zouden we ze deze zomer doen, maar de kinderen achterlaten kunnen we niet, ze allemaal meenemen is makkelijker gezegd dan gedaan, dus stellen we het nog maar even uit. Maar treuren doen we nog steeds niet want na al die jaren kunnen we zeggen dat we samen wel een hele reis hebben gemaakt, twintig jaar rijper, wijzer, rustiger, hechter, en we hebben het mooiste souvenir aller tijden meegenomen namelijk vijf knappe en gezonde kinderen. Meer kunnen we ons nu niet wensen, ook al liggen die hun wensen en normen op een geheel ander niveau dan de onze toen.

Ons fotoalbum ligt morgen open op de tafel voor de kinderen, eens zien hoe ze zullen lachen met die gekke ouderwetse fotos. De meeste mensen zijn nog amper te herkennen, heel veel koppels zijn zelfs geen koppel meer, kinderen toen zijn volwassenen nu, sommigen zijn niet meer, maar vooral mama en papa die er ook nog jong uitgezien hebben!

En weet je wat me daarnet verbaasde toen ik het fotoboek opendeed? Vooraan zit de bruidsmars ingewerkt zoals je met die muzikale wenskaarten hebt en het werkt nog steeds!