Saturday, August 04, 2007

10k memorial run

Deze ochtend liep ik mijn eerste 10 kilometer race, een activiteit georganiseerd door Team in Training, een groep die door gezamelijk te trainen naar een half-marathon of een marothon geld inzamelt voor een goed doel. Ik ben geen lid van de groep omdat ik mezelf nog niet wil forceren naar zo'n lange looptochten, uiteindelijk ben ik nog geen jaar bezig en moet mijn lichaam nog wennen aan de hogere eisen. Ook heb ik geen zin om geld te gaan inzamelen omdat ik hier nog maar bitter weinig mensen ken en me niet kan voorstellen hoe dit dan aan te pakken. Ik train of loop dus nog steeds in mijn eentje, nu zonder de ondersteunende podcastlessen en modder ik rustig verder op het huidige niveau. Niet erg, want ik voelde dat ik nood had aan een plateau, rustig mijn huidige conditieniveau onderhouden zonder extra belasting.
Toch heb ik de laatste twee weken aardig mijn best gedaan, drie keer per week lange afstanden op het harde zand aan de waterbreuklijn op het strand, erg belastend voor de knieen en erg zwaar voor de conditie, maar het koele en mistige weer in de vroege ochtend maakten het leed een stuk minder en de voldoening des te groter.
Pas donderdag vernam ik van de 5k en 10k race hier achter de hoek en in plaats van op vrijdag mijn looptraining te doen, heb ik meegedaan aan de 10 kilometer, een memorial run voor een marathonner die onlangs de strijd verloor aan lymphoma.
Om negen uur ging het van start, veel te laat want de zon brandde al aardig hard, de start en aankomst aan de roadrunner winkel en dan de hele weg in de hete zon. En als er iets is waar ik niet tegen kan dan is het dat op een saaie harde baan, het werd dus mijn traagste ren ooit, op 1hr en 9 minuten haalde ik pas de finish, maar ik heb het gehaald en kreeg bij aankomst een 'goodie bag' of een zakje met geschenkjes, waaronder een kortingsbon van $10 bij aankoop van goeie loopschoenen waarbij ik ook nog eens 60 dagen tijd heb om ze in te lopen en te wisselen, een paar links/rechts kousen en een paar loopschoenen als sleutelhangertje. 't Was dus zeker de moeite waard.

Labels: