relocated marriage

Het intrigeert me wel heel erg de laatste tijd, wonen in het buitenland, wie zijn ze , wat drijft hen... (ik lijk nu wel Jambers!).

Ik heb een zucht naar boeken om erover te lezen, mezelf te begrijpen, ook naar de kinderen toe, hoe kan ik ze het beste helpen, hoe komen zij hier beter uit?

Ondertussen heb ik al heel wat verhalen gehoord, niet een enkele keer zoals wij, maar wel tien keer zoals Heidi, of Terri al zestien keer verhuisd, steeds hun geliefde volgend samen met de kinderen, andere werelddelen, andere staten, andere klimaten, andere tijdszones, vreemde talen en vooral andere culturen.

Wat me opvalt is hoe zij zich profileren als sterke vrouwen, hoe snel zij het normale leven weer op gang krijgen, soms krijg ik tips van hen die nog maar enkele maanden hier zijn terwijl ik me nog steeds een nieuwkomer voel. Straf hoe zij ook makkelijk contact maken, vragen stellen en steeds op zoek naar wat en hoe en waar.

Dat vind ik het leukste stuk, samen nieuwe dingen ontdekken en er samen blij om zijn. Of samen eens lekker vitten over die gekke amerikanen, maar er steeds eensgezind uitkomen dat ze nog zo slecht niet zijn, meer nog, ze zijn best ok.

Misschien probeer ik mijn situatie te plaatsen en te begrijpen, zoek ik naar voorbeelden en verhalen om mezelf terug te vinden. Zoek ik naar wat toekomst in het verleden van anderen. Toch kan ik met mijn verhaal niet altijd terecht, het praatje wordt snel een beetje turbulent, hun eigen ervaringen zijn nog te vers en doorspekt met afscheid en heimwee. Hun zoeken naar de plaats waar ze toe behoren, nergens en overal.