als een cactus

Ik kan er niet aan doen, maar soms kan ik zo opstaan met een rothumeur en er helemaal geen reden toe hebben, dan loop ik te zagen tegen iedereen en alles dat in mijn buurt kom terwijl ik mezelf dan op dat eigenste moment ook wel heel erg verfoei omdat ik zo doe.

Eigenlijk weet ik het wel waarom, omdat ik helemaal geen zin had in de was, plas en kuisplichten maar het wel moet omdat het anders blijft liggen en morgen er nog meer werk is. Omdat ik graag eens op stap was geweest in Lokeren of Gent, om eens heerlijk te kletsen en te filosoferen in mijn eigen moedertaal met een zielsverwante, niet dat ik dat vaak deed, helemaal niet, als moeder van vijf was het zelfs een rariteit, maar de keren als ik het deed, kon ik er ook wel ongelooflijk veel deugd van hebben.

Omdat ik dat hier niet kan en nieuwe vrienden maken zoveel energie vraagt.

Gelukkig staat ons cactussen hoekje er momenteel prachtig bij.