pijn

Zondag in de vroege ochtend is hij in alle rust en vrede kunnen heengaan, thuis in het bijzijn van zijn geliefde zonen en echtgenote.

Maar ik weet er geen raad mee, ik weet niet wat ik voel, het doet pijn, ik voel me gebroken, ik voel me verschrikkelijk. Sinds Bert zijn vertrek loop ik te huilen telkens er nog maar iemand naar me kijkt, 's nachts wordt ik wakker op een kletsnatte kussensloop, de zenuwen gieren door mijn lijf, ik doe grove kemels in het verkeer, kinderen zeggen dingen en ik hoor ze niet, mensen vragen "how are you today?" en ik antwoord "fine, thank you" omdat het zo hoort, maar ik voel me "horrible" en ziet iedereen dat van miles ver weg.

Ik wil niemand meer horen en zien, het liefst zou ik verdwijnen in het niets, weglopen van mijn miserie, maar dat is laf en dat wil ik niet zijn. Het enige wat ik doe is nog laffer en dat is me opsluiten en afsluiten van de buitenwereld en me verdiepen in karton en papier en bubbelplastiek en zien hoe gevulde, dichtgeplakte, kartonnen dozen de overhand krijgen op nette kamers.

Mijn kinderen zijn zo superlief, in alles overdrijven ze hun behulpzaamheid, die schatten.

Ik voel me zo schuldig, omdat ik nu geen goeie mama ben, omdat ik ook geen goeie echtgenote kan zijn en geen goeie schoondochter en ook geen goeie dochter. Ik haat mezelf. In plaats van de anderen te troosten weet ik met mezelf geen raad en maak ik alles nog moeilijker dan het al is.

Alles gaat me tegen, zelfs een tweede verhuis in een jaar waar ik zo tegenop heb gezien maar waar ik wel naartoe leefde wordt me niet gegund. Zaterdag is het zover en hoe moet dat nu? Ik begrijp niets van al die papieren die nog moeten getekend worden, alles loopt in't honderd.

Ik voel me hier zo alleen en achtergelaten.

Ik haat inpakken, ik haat verhuizen en ik haat uitpakken. Het duurt weer maanden eer ik er doorheen ben en wat anders kan doen. Ik wil niet verhuizen, ik wil alleen maar naar huis gaan.