typen

Een jaar duurt het al, 365 dagen en nachten, op regelmatige basis wat tekstjes schrijven met af en toe een prentje.

Ik denk dat ik zelfs een beetje verslaafd geworden ben want als het wat te lang geleden is omdat ik geen inspiratie heb of te moe of andere en betere dingen wil doen, dan krijg ik goesting in schrijven en posten.

Best wel gek als je bedenkt dat ik eigenlijk nooit erg openhartig van aard ben geweest, dat ik me niet kan herinneren ooit meer dan een 7 op 10 te hebben gekregen voor een opstel en dat ik wat jaren geleden nog niet wist hoe je een computer kon aan- en afzetten, laat staan ermee werken!

Heb wel altijd al graag op een toetsenbord getokkeld. Als klein meisje heb ik nog wel eens de ambitie gehad om een heel sprookjesboek over te typen met een antiek, zwart typmachien waar de toetsen al eens bleven haperen en het lint niet van erg goede kwaliteit meer was, maar het maakte een zalig geluid en het was als magie om telkens ik met mijn ene vingertje die bepaalde letter had gevonden en je duwde op dat knopje, er een armpje naar boven wipte en een lettertje drukte op de achterkant van een reeds gebruikte stencil.
Ik ben nooit veel verder geraakt dan een tweetal A4-tjes, met soms maar half doorgekomen letters, met ongelijke regels omdat het doorschuiven wel eens bleef haperen ofwel veel te ver was doorgeschoten omdat ik te hard aan die rol had gedraaid.

Het oude typmachien heb ik hier niet, maar het fijne gevoel wel.