speelplaats conversatie

Zoals elke schooldag, wandelde ik vandaag in de vroege ochtend met de kinderen tot aan de schoolpoort, Helena huppelt dan vrolijk verder en Benjamin wil dan steeds even opzij voor "a big Hug", daarna gaat ook hij vastberaden op weg naar zijn klas.

Natuurlijk haal ik ze dan ook weer op. We 'genieten' weer van een kurkdroge, hete woestijnwind, met echte windstoten, zodat ik een comfortabel plekje zoek om de kroost op te wachten, achter de wind aan het muurtje in de schaduw. Het ideale plekje om alle andere moeders te observeren. Wat me nou opviel vandaag? Tot voor kort waren dat een 'ander' soort mensen, rare schepsels met eigenaardige overdreven geacteerde gedragingen, slijmig amerikaans met de verplichte tandpasta-smile.

Groot was dan ook mijn verbazing van mezelf dat ik dat niet vond, ik stond daar even comfortabel te staan luisteren en kijken zoals ik al jaren in mijn dorpje deed. "Hi Ann, how are you today?" krijg ik steevast te horen, "Fine, thank you, how are you?" is dan mijn antwoord, waarop dan niet noodzakelijk een kort gesprekje volgt. Ik probeer dan even overdreven en met de big smile met goed gepoetste tanden mee te doen, kwestie van je te integreren.