Als echte toeristen.

Er was eens een zondag die desondanks een voorafgaande slechte nacht toch mooi begon, kinderen vrolijk en blij, warme broodjes in de oven en geurende koffie op het aanrecht.
Na een gezellig ontbijt met zijn achten, een zon die door de wolken zijn best doet, gaat ieder zijn zondagochtend-ding doen, huiswerk afmaken, met autootjes spelen, douchke nemen, boekske lezen en internetten.

De sightseeing plannen van de dag worden een paar uur opgeschoven na een ontstellend slecht nieuws aan de andere kant van de aardbol, even staat de tijd stil, pijn en verdriet krijgen de bovenhand, het leven is veel te kort, wat zijn wij onmenselijk klein.
Op die veelbelovende zondag blijkt dan ook nog 1 van de kinderen lichte koorts te hebben maar een koortsdalend middeltje en een tukje in de sofa doen wonderen.

Na een broodmaaltijd met salami, kaas en choco lijkt de zondag weer wat meer in petto te hebben en stappen we allen in de auto richting 'Hollywood', 'Beverly Hills' en 'Malibu', als rasechte toeristen vertoeven we tussen alle anderen, met digitaaltje in de aanslag op jacht naar 1 of andere filmster of in het slechtste geval naar een verduisterde limosine. We moeten het stellen met een lege limo en beroemdheden zien we slechts op filmaffiches in de straat, maar na een avondsnack in een bikersrestaurant langs de Pacific Coastway zijn we toch voldaan en snellen we, eens thuisgekomen, naar ons bedje en dromen daar hopenlijk zoete dromen.