Santa Cruz Island trip.

Wat een dag!

Zaterdagochtend acht uur vertrok de boot naar het eiland en 's avonds rond zes uur kwam de boot weer aangemeerd in de Ventura haven en ondertussen zag ik Grey Whales, vaarden we door een pod van duizenden dolfijnen, liep ik met de trailrunners naar het hoogste punt op het eiland en zagen we op de terugtocht een Humpback Whale en volgden we met grote snelheid een andere pod dolfijnen die duidelijk op een missie waren want de boot had moeite om ze bij te kunnen houden. Jeezes, so much fun en dat allemaal op 1 dag!

Catalina eiland ligt voor de kust van Los Angeles, Santa Cruz eiland hoort bij de Channel Islands (een groep eilandjes) en ligt voor de kust van Ventura. Het Catalina eiland heeft vierduizend inwoners en kent 1 klein stadje 'Avalon', de Channel Islands is beschermd natuurgebied waar niemand woont, het Santa Cruz eiland kan je op aanvraag betreden om te wandelen (lopen) of te kamperen en is ook geliefd door kayakers en duikers. Santa Cruz is puur natuur in de zuiverste zin, Oh wat zijn we hier toch bevooroordeelt!

Een zee van dolfijnen voor het Santa Cruz eiland, we vaarden middenin een groep van duizenden dolfijnen, onder en rond de boot en zo ver als we konden zien, we hoorden hun hoge tonen gefluit van alle kanten klinken, het geeft je zo'n ongelooflijk blij gevoel.

Van zeeniveau naar een hoogte van 1600 ft. lopen in de bakkende zon, de eerste keer dit jaar dat ik het echt veel te warm had. Op het eiland is geen drinkbaar water, je brengt dus alles zelf mee. Ik die eerst dacht in mijn watervoorziening te hebben overdreven bleek het achteraf allemaal hard nodig te hebben. (Een rugzak met 2 liter en een handfles met een halve liter!)

Soms mooi begaanbare bergwegjes, soms manoeuvrerend over en tussen rollende stenen.

De beloning was adembenemend, in een cirkel van driehonderdzestig graden is er het uitzicht op de oceaan. Dan weer terug naar de boot, maar pas op, naar beneden lopen op die losse ondergrond is behendigheidswerk.

Westridge en Sullivan in de regen

Heel in de verte midden van de foto zie je downtown LA (groepje hoge gebouwen) verstopt in een mist van regen en wolken.

Doorheen de regenval toch nog een glimps van de kustlijn en de oceaan te zien.

Maar de lucht trok toch weer langzaam open.

Het werd weer groener en groener.

En hier leek het wel of het had nooit geregend! Californie is zo droog dat de ondergrond alle vocht opzuigt als een spons.

De af te leggen weg wordt gemarkeerd met pijlen uit bakbloem, de smiley betekent dat het ergste klimmen voorbij is en er nu kan genoten worden van de eindstretch.


Zondagochtend met de trailrunners groep in de Santa Monica mountains ergens boven Los Angeles. Nog in het donker terwijl het regende ben ik moedig vertrokken voor een lange autorit. Eens aangekomen klaarde de hemel uit, doch bij een zwaarbewolkte lucht de trails opgetrokken met de rest van de groep, na vijf kilometer ben ik in mijn eentje een zijwegje ingeslagen op weg naar het Nike Missile center (vanwaar tijdens de koude oorlog raketbommen werden gelanceerd) voor een hoognodig bezoek aan de toiletten (na zo lang al onderweg gewezen te zijn). Het ding lag zo ver uit de weg dat ik de rest niet meer heb kunnen inhalen en heb ik verder de hele weg alleen afgelegd. Twaalf mijl door Westridge Canyon en Sullivan Ridge boven in de bergen met uitzicht op downtown LA en de oceaan, tenminste als de lucht even opentrok. Tijdens die twee uur durende tocht trakteerden de weergoden me met bewolking, zon, een regenboog, motregen, hevige regen, mist en een blauwe lucht.

Mijn eerste trailrun in de regen, ik was zo content mijn regenfrakske en regenpetje eens te kunnen dragen, lagen al maanden te wachten! Mijn cameraatje had ik ook op zak, en gebruikt!

De week na Catalina.

Wat hield ik ervan om het stadje Avalon binnen te stormen als een losgebarsten Bizon. Hier de eindstretch door de Botanische tuin net voor we de straten indoken voor de aankomst. Door alle concentratie had ik niet eens gemerkt dat ik door deze mooie setting liep!

We zijn vrijdag, zes dagen na en sinds gisteren ben ik weer 'back to earth'. Is het hiervoor dat wij lopers het dan doen? Voor dat ongelooflijk zweverig gevoel nadien? Voor die 'runners high' dat dagen blijft naslepen na een geslaagde marathon race?

Content en volledig relaxt, nagenietend op een roze wolk.

"En hoe voelt je lichaam dan zo na een marathon?"

Natuurlijk was ik moe en blij de finish te zien. Maar nu was het werken om het herstelproces in gang te zetten en dat doe je door onmiddellijk te eten, blijven rondlopen, een ijsbad in de oceaan en na een douche een goeie voedzame maaltijd met een frisse pint en weer wat rondslenteren (naar de after party en terug). En dan vroeg in bed (half acht sliep ik al!).

En zo stapte ik zondagochtend zonder stramme spieren uit bed, was ik helemaal uitgerust en na een goed ontbijt was ik klaar om met Kathy de Botanische tuin van Avalon te gaan bezoeken, een rustig wandeltochtje van een paar uurtjes. Want ja, het beste is ik ook nu weer de bloedstroom in de benen goed op gang te houden voor verder herstel. En daarna kwam de beloning, een super ijsje van de plaatselijk Cold Stone cremerie met ne grote koek erbij! 's Avonds namen we de boot terug naar het vaste land en tegen het donker was ik thuis en blij om weer in het nest te zijn.

Ik voel me dus bijzonder goed, al de hele week, een week die toch wel als herstelperiode moet blijven gezien worden, het is dus voorzichtig de wateren testen om nu geen blessures te ontwikkelen. Op dinsdag ging ik rustig lopen in het park en alles voelde goed, ook gisteren donderdag weer hetzelfde rustige tochtje, ook toen weer voelde alles goed en zondagochtend loop ik weer met de Trailrunners mee, als dan nog steeds alles goed blijft gaan ga ik weer over naar mijn gewone routine.

"Wat is het volgende big event?"

Er is er nog geen, wel loop ik de Malibu Creek Challenge 14 mile van de XTerra trailseries begin mei en misschien train ik wat meer doelgericht naar deze zware trailrace. Daarnaast loop ik af en toe nog een keer een zeer lange zondagtocht mee met de madammen die eind mei een 50k, ultramarathon, zullen lopen in Yosemite National park, de 'Shadow of the Giants'. Een race waarvoor ik oorspronkelijk ook zou inschrijven maar omdat mijn zusje bijna komt met haar dochtertjes, wou ik me niet vastleggen op de (lange) trainingen omdat ik alle tijd met hen wil doorbrengen natuurlijk. We zullen de kat nog een beetje uit de boom blijven kijken en zien wat er nog opkomt. Voorlopig maak ik me er niet druk over, races en gelegenheden genoeg om uit te kiezen.

Catalina Island marathon

Meer fotos op Flikr van een collega marathoner hier en zijn race verslag hier. (Gelukkig toch iemand die de tijd neemt om fotos te nemen tijdens zijn tocht over het eiland.)

Dinsdag, bijna middaguur en ben net terug van mijn eerste post-race run na de marathon. Ik loop op wolkjes, zo trots ben ik. Niet een seconde had ik gedroomd om deze trailmarathon uit te zullen lopen binnen de vijf uur, op wandelpaden het eiland doorkruisend met een totale klim en evenredige afdaling van meer dan 1500 meter of 5000 feet.
En dan loop je daar zo sterk, hield ik me in het begin behoorlijk in, hield mijn uurwerk in het oog enkel en alleen om op tijd te eten en te drinken en concentreerde ik me honderd procent om niet te zullen struikelen, genoot van de omgeving en de zuiverste lucht ooit, luisterde naar de kletspraat van anderen en liet ik me dragen door het ritme van mijn ademhaling en mijn voetstappen.

Lisa zat al op de boot op ons te wachten, half vijf in de ochtend.
De dag begon erg vroeg, om vier uur in de ochtend liep mijn hotelwekker af, even later mijn Garmin alarm en om zeker te zijn klopten we op elkaars slaapkamerdeur, kwestie van niet de boot te missen die om vijf uur stipt vertrok van het stadje Avalon naar de andere kant van het eiland, de kampeerplaats Two Harbors. Bezorgt dat ik nog niet naar het toilet had kunnen gaan, zorgde dit voor voldoende pre-race-zenuwen vrouwenklets pies en kak praat en op zijn beurt weer zorgde voor het nodige plezier en animatie voor al wie in onze buurt vertoefde op de boot. (Wie lange afstanden loopt weet wel wat een knelpunt dit kan zijn.) Met een relatief rustige oceaan bereikten we zonder zeeziek te worden de start van de marathon (tweede knelpunt). Oh jee, hoe gaan we in deze duisternis ooit de startlijn kunnen vinden (derde knelpunt)? Maar de zon kwam langzaam op, we trokken onze warme kleren uit en gooiden die in de kleine truck die ze terug naar Avalon zou brengen en volgden de anderen naar de start.
Een krijtlijn over het stoffige pad, aftellen van drie twee en een, en dan het gekende trompetgeluidje 'go'.
Er was maar een weg terug, lopende over berg en door dal over het eiland. Mijn plan was simpel, me voldoende inhouden in de eerste helft, minstens om het uur een gel en tussendoor kleine beetjes drinken terwijl ik zou stappen, de steilste stukken bergop zou ik ook stappen, mijn iPod zou ik pas gebruiken na halfweg, mijn fancy trailgaiters moesten de steentjes uit mijn schoenen houden, een drankgordel met mijn eigen energiedrinks en energiegels, comfy loopkleren en een petje voor de laaghangende ochtendzon. Ik wou deze race in mijn eentje lopen, van mijn vriendinnen nam ik bij de start afscheid en wenste hen het allerbeste, ik wimpelde onderweg babbelgrage lopers beleefd af met een spurtje, ik wou nu gewoon een keer goed mijn best doen en zien wat ik kon zonder teveel afleiders.
Wat een ongerepte natuur, van zeeniveau begon het al onmiddellijk met een klim in de heuvels en mijl na mijl werden we getrakteerd met de meest wondere vergezichten van het eiland en de Stille Oceaan, de temperatuur was perfect, de zon was er maar af en toe met heerlijke wolkjes overtrokken en een aangenaam koel zeebriesje.

foto1: Het einde van een pijnlijke beklimming is in zicht.

foto2: Een laatste eindspurt door het stadje en ge ziet dat ik het onderste uit de kan haal want mijn tong steekt uit mijn mond! (wist ik veel dat ik dat doe!) Voor vergroting op de foto klikken.

De tijd vloog voorbij en voor ik het wel besefte was ik de laatste beklimming door en kon ik aan een pijlsnelle afdaling beginnen. Al mijlen haalde niemand me meer in en ook toen was ik het die de anderen bleef voorbij snellen. Ik voelde me nog steeds erg sterk en fris om extra gas te geven. Een finish die ik niet durfde dromen, 4 hr. 37 min. met een negative split van 11 min. (zo hoor je een marathon te lopen, de tweede helft sneller dan de eerste) en vijfde in mijn leeftijdscategorie, wat een eer!

Medaille en finishers t'shirt opgehaald, mijn zak uit de truck, het goede nieuws gebeld naar huis en dan schoenen en sokken uit en een heerlijk ijskoud 'ice'bad in de oceaan. Na een half uur kreeg ik het koud en trok weer mijn warme kleren boven de loopkleren aan en ging aan de aankomstlijn staan wachten op mijn marathonmaatjes Kathy en Lisa.

Wat deze race zo uniek maakt is eerst en vooral de uitdagende hellingen en het terrein, de spectaculaire vergezichten van het eiland en de Stille Oceaan, maar vooral ook het kameraadschap tussen de veteranen en de unieke natuurlopers in hun pure zelf. Deze marathon is de ultieme uitdaging maar ook puur genot!

Een film van eCatalina waarin je me geinterviewd kunt zien en horen op min.18 en waarin je me de helling ziet oplopen op min.30:26. hier.
Geregistreerd op mijn Garmin.

marathon missie

Het moment is aangebroken, de training zit erop en mijn reiszak staat klaar.

Ik rep me naar de start, geniet van alle indrukken en geef mijn lichaam alle vrijheid om te doen waarvoor ik het heb klaargestoomd.

Hoe gelukkig ben ik toch om zo fit en gezond te zijn zodat ik aan dit evenement kan deelnemen. Mijn missie is nu om dankbaar mijn best te doen zonder een obsessie met cijfers, geen 26.2 mijl te rennen maar 26 keer 1 mijl en te eindstreep te halen vooraleer ze alles weer sluiten.

Oh ja, ik hoop nog om een wilde bizon te kunnen spotten!

Tot na het marathonweekend!

nostalgia

Nog een keertje Serrano Valley van zondagochtend. Weet ge dat daar nu een mama poema (mountain lion) zit met jongen? Welja, als ik een mountain lion was zou ik toch ook weten waarom ik daar graag zou wonen hoor! De Ranger had ons op de hoogte gebracht, just in case.

Ik kan maar niet genoeg krijgen van die felle groene kleuren nu, het doet werkelijk soms pijn aan mijn ogen! Mijn schoenen en kousen waren kletsnat van door het natte lange gras te lopen op die zondagochtend. Spijtig, tegen mei staat alles weer dor en kleurt dit alles weer in bruine tinten. En kijk, hoe in het midden zo ver van alle beschaving af en toe een oud landbouw werktuig te vinden is, het bewijs dat hier wel degelijk Cowboys geleefd hebben en er enige vorm van landbouw en veeteelt heerste.

Laatste dagen voor de marathon

Serrano Valley in de vroege ochtend op onze eerste 'zomeruur'dag. We kwamen al van ginder heel in te verte, liepen de hele tijd bergop met deze mooie vergezichten als beloning.

'k Ben waarschijnlijk nog nooit in zo'n goeie vorm geweest als nu, ik voel dat ik 'piek'. Dat wil zeggen dat ik hard getraind heb, zowel met lopen als met heel veel crosstraining, tot op een plateau dat ik nu wil houden tot aan de marathon. Er wordt niet meer hoger gemikt maar nu zijn het enkel onderhoudstrainingen terwijl ik ondertussen kan uitrusten en al mijn energietanken kan vullen tot het randje. Ik ben zo blij de hele voorbereiding blessurevrij te zijn doorgekomen! Toch liep ik met mijn trailrunnersmaatje Michelle zondagochtend nog een twaalf mijl ( =20km ) in de bergen en gek hoe comfortabel en makkelijk die twee uur en een half aanvoelen na al die urenlange looptochten van de afgelopen weken, pas dan voel je maar hoe ver je de grenzen van het kunnen hebt kunnen opschuiven. Een menselijk lichaam is toch wel een zeer wonderlijk iets hoor.

Ja, ik ben klaar voor mijn driedaagse eilandvakantie. Vandaag was het nog uitgebreid kuis- en wasdag, morgen loop ik na de 'core fusion' klas nog een keer in het park, Michelle wil de waterval zien en ik kan het niet laten dat morgen nog een keer te lopen met haar, misschien gaan we nog net ietsje verder tot aan de oude ranch, enkel nog een stenen schouw schiet ervan over en een begraafplaats gebouwd in het jaar tachtig, een magische plekje in het midden van de wildernis, een alleen op de wereld plaatsje op een doordeweekse dag.

Woensdag hou ik helemaal als no-sport dag.

Donderdag nog een keer een uurtje 'core fusion' (kwestie van de rug en buik goed sterk te houden) daarna een half uurtje loslopen en dat is het dan.

ultra madammen

Naast me in het rood Kathy waarmee ik naar het eiland Santa Catalina zal reizen en aan mijn andere kant in het blauw Michelle.

Voor de voorlaatste weekend trailloop voor de marathon had ik enkele mogelijkheden. Eerst zou ik lopen met de trailrunners in het Will Rogers park op zondagochtend (een uur rijden), maar toen kreeg ik het aanbod om met ons ultra madam uit Los Angeles op zaterdagochtend een kleine twintig mijler mee te lopen van Circle X ranch naar Big Sycamore en terug, de tocht die ik al eerder wou doen maar waarbij ik me toen in het ochtenddonker heb vastgereden in de bergen. Het staat nog steeds erg hoog op mijn verlanglijstje, maar zo dicht bij de marathon wil ik geen domme dingen meer doen en zowel het aantal mijlen als het letterlijk beklimmen van het Santa Monica hooggebergte ( oftewel de hoogste pieken daar) is net een ietsjes teveel hard werken nu.

Ik had nog een derde optie, mijn marathonmaatje Kathy nodigde me uit om met haar loopvriendinnen uit Ventura mee te lopen in Pt. Mugu op zondagochtend. Dicht bij huis, lekker vroeg vertrekken en ook Michelle, mijn loopmaatje van bij de trailrunners zou meekomen, leuk want wij zitten op dezelfde snelheid. Die andere madammen zijn allemaal vijftigers, straffe lange afstandslopers (lees: ultra marathoners).

Al bij al, het allerbeste gezelschap om die zestien mijl door de Santa Monica mountains te lopen. Het werd een zeer warme ochtend, onze rugzakken met water in waren onmisbaar, twee liter en het was allemaal op! Het zijn echt coole hydration race vests van het merk Nathan, zitten aan je lijf gegoten en vooraan handige zakjes voor gels en andere benodigdheden die in bereik moeten zijn tijdens het lopen.

Inderdaad, allemaal dezelfde "hydration" rugzak! (En ja, daar in de bomen, dat is Ben!)

En ja, de lente is gekomen, de wilde bloemen staan in volle bloei, de bergflanken kleuren geel en felgroen alsook kwamen we op het pad onze eerste ratelende ratelslang tegen die uit haar winterslaap is en werden we overvallen door muggen en ticks.

Kijk hoe Californie de bosbranden nodig heeft, deze bergflank waar onze wagens stonden geparkeerd brandde nog net voor de winter en zie hoe de wilde bloemen nu hun kans zien te ontluiken! Het unieke Californische ecosystheem.

Zelfs hier in het zuiden van Californie zijn er duidelijke seizoenswisselingen!