vingers tussen de deur

De brandverzekering legt een heleboel wettelijke verplichtingen op waaraan het huis moet voldoen om in regel te zijn, te veel en te complex om op te noemen. Maar een daarvan heeft betrekking op de deur die tussen de garage en de keuken zit, een doorgang die trouwens zeer vaak gebruikt wordt, misschien zelfs wel het meest van alle deuren in huis. Om in orde te zijn moeten er veren in de scharnieren zitten, scharnieren die de zware brandveilige deur binnen een korte tijd doet dichtknallen. Aan de ene kant is het handig als de deur achter je vanzelf dichtvalt, aan de andere kant best ambetant als je wat gaat halen en de deur al lang voor je neus dichtgevallen is als je met je handen vol gerief staand terugkeert. Daarvoor hebben we natuurlijk zo'n handig rubberen deurstoppertje dat ik ondertussen met grote handigheid en blindelings met een voet onder de deur schuif en weer er vanonder. Maar soms gaat het mis. Soms slaat de deur met een luide knal dicht zodat het hele huis davert. Dan vloeken we eens binnensmonds en na de muren gecontroleerd te hebben op afvallende tegels of pleisterwerk, krijgt ieder weer eens zijn les gespeld om wat voorzichtiger om te springen met die deur.

En toen gebeurde er waar ik al langer voor vreesde, in alle haast om weer eens duizend en een dingen tegelijkertijd te willen gaan doen, gingen mijn benen sneller dan mijn armen, raasde ik door een sluitende deuropening die sterker was dan mijn hand, !!!AUCH!!! vingers gekneld! Ik keek ernaar en zag een blauwe nagel. De pijn deed me duizelen en op mijn weg naar de sofa trok ik een coldpack uit de vriezer, plat en arm in de lucht. Zo heb ik het een kwartier uitgehouden maar toen wou ik weer verder doen, stom natuurlijk.

Ondertussen zijn we twee dagen verder en is het grootste leed geleden, het irritante kloppen is bijna over maar daar was ik al lang vanaf geweest had ik een gaatje in mijn nagel geboord zodat het bloed eronderuit kon spuiten (tip van de plaatselijke schrijnwerker). Maar daarvoor ben ik te kleinzerig en zit ik nu met een volledig blauwzwarte nagel en een halve, schoon dat.

langs de PCH

Joehoe! Heb eindelijk nog eens goed kunnen doorlopen. Na vorige week waarop het me enkel op maandag en woensdagochtend was gelukt en het vrijdagloopje was vervangen door een fietstocht met de kinderen, begon het erg te kriebelen maar de tijd die ik daarvoor wilde vrijmaken ontbrak me. Maar vandaag gingen we samen naar het strand waar de drie jongsten surfkamp hebben, die zijn dus onder toezicht en worden tegelijkertijd prettig geanimeerd en begeleid, dus daar hoefde ik me niets van aan te trekken. Daarom had ik mijn loopschoenen meegenomen en vertrok ik voor een tochtje vooraleer ik languit zou gaan luieren in het zand.

Mijn iPod stelde ik in op 60 minuten en in die tijd liep ik iets meer dan 11 kilometer en verbrak ik mijn rekord kilometer per minuut, namelijk 5,23 min. had ik nodig om gemiddeld 1 kilometer te lopen, niet slecht zo achteraf bekeken. Het was zeker niet mijn bedoeling meer snelheid te gaan maken, maar die vlakke baan zal daar zeker voor een stuk tussen zitten, wat een verschil met die hellingen in het park. Toch vind ik die nog steeds het leukste, zelfs de oceaan aan mijn zijde met zicht op springende dolfijnen en duikende pelikanen maakten vandaag het lawaai van voorbijrazend verkeer niet goed, ook niet het manouvreren langs de eindeloze rij trailers en woonbussen. Het is een keertje leuk als afwisseling en om eens stevig door te zetten, maar volgende keer probeer ik het wel wat vroeger in de ochtend, de middagzon en een frisse 'mee'wind die ik niet voelde door gelijke snelheid maakten van de terugtocht een kleine martelgang. Maar ik heb het gehaald, goed bezweet maar dat is gezond.

zadelpijnen

Eens wat anders vandaag, laten we gaan fietsen! Goed idee als het niet was dat ons huis geen ideaal startpunt is met kinderen. Daarom vraagt een tocht wat voorbereiding en een rit naar een goed vertrekpunt en voor alle gemak een degelijk fietsrek. Dat laatste ontbreekt ons maar dat schrikte ons vandaag niet af om het er toch op te wagen. Onze oude SUV is groot genoeg, er moet enkel wat plaats gemaakt worden. Maar stevige wagens hebben zware banken en die achterste moest eruit, op de knieen dus en aan de hendel trekken en net als ik na ettelijke zweterige minuten overwoog om het boekje uit het handschoenenkastje te gaan halen om de handleiding te lezen, lukte het toch door een stomme duw. Met zijn tweeen haalden we de bank eruit en met zijn drieen gingen de fietsen erin, na ze een eerste en meest essentiele onderhoudsbeurt gegeven te hebben, banden oppompen, zadels en sturen op de juiste hoogte en versnellingen en remmen testen.
Geheel bezweet al en vermoeid nog voor we vertrokken waren!

Eens weer geparkeerd ging het hele boeltje er uit, dan de fiets op en wegwezen naar de zee, een rit van bijna 14 kilometer door een hete canyon, bergaf en op de terugweg bergop, die laatste etappe zodanig traag en met vele stoppauzes dat ik achteraf kan zeggen, "het is goed te doen!" Maar dan vertel ik niets over het steen en been klagen van Ben dat hij dit echt niet kan, en ik hem wel duizend keer moest oppeppen van hoe flink hij wel was en dat we geen andere optie hadden en ons dus niet konden pemitteren om te denken dat we het niet zouden halen. Ieder miniscuul schaduwplekje of een brandkraan met een kraantje erop waren goede excuses om even halt te houden, want de hele terugweg bergop is ook niet niets!
Opgelucht haalden we zonder ongelukken de wagen, daar gingen die fietsen weer in, onderweg naar huis hielden we halt bij Mc Donalds, snel wat calorieen ophalen en een bakje troost voor onze collectieve zadelpijn. Eens thuis die bestofte fietsen uitladen, ze afspuiten en dan douchen, maar zelfs een uur later brak het zweet me nog uit.

het gezin en ik

Dezer dagen weet ik soms niet goed waar ik mijn berichtjes het beste kwijt zou kunnen, hier of op de vanbrandekes gazette. De kinderen zijn thuis en dan zijn mijn verhaaltjes evengoed die van hen, we doen de dingen nu samen. Best gezellig na maanden het huis voor mezelf gehad te hebben, stil en rustig maar ook steeds die klok in het oog houden, want een schooldag is zo om, en taxi-mama wordt overal en op tijd verwacht.

Nu is het eenvoudiger, Evelines trainingen, Alexanders school, af en toe een avondwedstrijd, een speelpartijtje, een orthodontics afspraakje, een ditje en een datje, maar gevarieerder en minder stressvol, zoals dat in een vakantie hoort te zijn.

Het voelt hier trouwens een beetje leeg in huis. Alex is vaak bij zijn vriendinnetje thuis en Catherine is nu drie dagen mee op reis als moedershulp of babysit met het gezinnetje waar ze zo vaak samen met Helena gaat helpen. Door te spelen met het enig vijfjarig dochtertje zijn de ouders wat ontlast en kunnen ondertussen andere dingen doen, en voor het kindje is het ook erg goed om met andere kinderen te zijn. En mijn dochters vinden het erg fijn en worden er tegelijkertijd financieel beter van, ze voelen zich zelfs vaak schuldig omdat ze betaald worden om te spelen, een gek idee.

Ondertussen probeer ik mijn opgebouwde conditie van de start-to-run podcasts zo goed mogelijk te houden, drie keer per week wil ik erop uit gaan. De timing zal wat meer varieren maar tot hier toe ging het goed. Zo liep ik woensdagochtend een uurtje en haalde in die tijd de 10 kilometer. Als ik dit kan houden dan ben ik tevreden. Toch kruipt dat vroege opstaan nu al in onze kleren, ik heb geen moeite met in slaap vallen en slaap als een blok. Een gezonde moeheid waarbij ik ook maar langzaam wakker wordt maar eens ik wakker ben ga ik wel de hele dag fit en actief verder.

Nog geen kilogram ben ik afgevallen, niet na al die kilometers en zelfs niet nu ik al een tijdje wat meer op mijn voeding let, toch lijk ik slanker en voel ik dat ook aan sommige kledingstukken. Is het dan waar dat spieren zwaarder wegen dan vet?

Maar mijn buikje blijkt wat stabiel te blijven en daar zou ik nu toch graag wat aan gaan doen. Zo denk ik er aan om op de loopvrije dagen wat buikspier en andere oefeningetjes te gaan doen thuis op de mat. Nu de motivatie nog vinden, zou daar ook zo geen fantastisch podcast programma voor bestaan?

optie twee

Ik zal in hoofdzaak toch maar voor optie twee gaan. Heel logisch als je bedenkt dat Eveline toch iedere dag tot aan de High School gebracht moet worden in de vroege ochtend voor haar zomertrainingen van waterpolo. Zo liep ik al iets na zevenen door het park, nog wat slaperig tijdens de eerste vijf minuten, maar eens de eerste kilometers in de benen ging het des te beter. Vijfendertig minuten stevig doorrennen was mijn doel en ik heb me er keurig aan gehouden, bijna zeven kilometer heb ik afgelegd.

Bij mijn thuiskomst was Bert al onderweg naar het werk en zaten de kinderen klaar om samen te ontbijten, de koffie stond al klaar, fijn.

We hadden een gezellige dag, niets moest en alles kon. Catherine ontfermde zich enkele keren over de vaat en bakte twee lekkere bananen cakes met bosbessen in. Ben en Helena speelden de hele dag op de meest verdoken plekjes met een gameboy toestelletje dat ze te leen hebben, zelf heb ik dat nooit willen aankopen en nu zijn ze er zo gelukkig mee dat ze keurig om beurten en zonder ruzie ermee spelen. Voor het avondeten zijn we samen tot aan het speeltuintje gewandeld en konden ze zo toch eens lekker uitwaaien. Eveline die is al dagen op haar kamer alle schuiven en dozen aan het uitsorteren, ik denk dat ze nu wel bijna klaar is. Ze ging ook een paar uurtjes oppassen bij de kindjes naast de deur en ze zou dat het liefst nog wat meer gaan doen in de vakantie, ik raadde haar aan om eens bij de nieuwe buren met kleine kindjes in de naburige straat aan te gaan kloppen en zich te gaan voorstellen.

En ja, naailes 1 zou vandaag doorgaan, maar niemand behalve Ben was echt geinteresseerd, hij mocht dan ook op de 'gas'pedaal duwen van de naaimachine en dat vond hij wel erg spannend. Zo knutselde ik de acht zetelkussentjes bijna in mijn eentje in elkaar, maar wel buiten op het terras. De eerste keer dat mijn naaimachine en triplockmachine hier eens goed hebben moeten draaien en ik ben erg tevreden dat het goed lukt met de zware transformator die de stroom van 110v omzet naar 220v die mijn machines nodig hebben. Ik heb al lang geleerd dat je niets moet forceren, zeker niet bij kinderen. Ik ben er zelfs zeker van dat er binnekort wel iemand vraagt of ze dit of dat eens mag gaan maken. Je hoort er dan wel van!

rennen met kinderen in huis

Wanneer iedereen weer thuis is, dan brengt dat de hele regelmaat van de dagen in de war. Een vast stramien van drie ochtenden in de week waar ik me zoveel mogelijk aan hield, deed het sinds begin november om me in de 'running' te houden van het lopen in het park. Gisteren, vrijdag, de eerste dag van een lange zomervakantie liep het al fout, normaal begin ik die dag met een tochtje in mijn loopschoenen, mijn moment zonder me zorgen te hoeven maken over de kinderen, mijn gedachten de vrije loop laten terwijl mijn lichaam op automatische piloot aan de conditie werkt. Mijn hart, longen, spieren en vooral mijn geest worden er beter van.

Maar hoe kan ik nu zorgeloos rondhollen als ik een bende kinderen moet achterlaten?

Optie een is ze meenemen, wat ik zeker nog zal doen en in vorige vakantiedagen al gedaan heb, met de fiets kunnen ze dan meerijden.

Optie twee is heel erg vroeg opstaan en gaan rennen voor ze wakker zijn dat tegelijkertijd een ander zomerprobleem oplost, namelijk de hoge temperaturen voor zijn. Maar dit vraagt extra discipline, want vroege vogels voor zijn in de ochtend, daar heb ik dan net niet genoeg moed voor.

Optie drie is niet in de ochtend maar 's avonds de loopschoenen aanbinden. Om het gemis van gisteren goed te maken, heb ik dat daarnet gedaan. Kinderen proper gewassen en moe languit voor een film, om kwart voor acht liep ik de deur uit. Het pad nabij ons huis, heen en weer doe ik het in net geen drie kwartier, een mooi stukje en met de serieuze hoogteverschillen een flinke workout. Maar ik moest me haasten want om halfnegen is het pikkedonker, en dan word ik bang. Ja, bang! Als het begint te duisteren denk ik dat er vanachter elk struikje een aanvallende man zal springen en daar ben ik angstiger voor dan wilde dieren. Mijn pace, of snelheid lag dus vrij hoog, stevig doorgerend, af en toe eens omkijken en maken dat ik weer thuis was. Rustig mediteren zat er dus ook niet in.

Ik zoek dus naar optie vier.

vakantie, we komen eraan!

Net als bij de eerste schooldag, voelt die laatste een beetje speciaal aan. Niet naar mijn gewoonte raakte ik met gemak wakker en waren we vroeger klaar om te vertrekken naar school. Dat er geen lunch moest klaargemaakt worden om mee te nemen hielp daar natuurlijk wel aan. Allen maar een halve dag meer, Eveline kon ik zelfs om 10:20 weer ophalen, ze was vrijgesteld van haar final omdat ze over de hele cursus A's haalde, wat fijn dat ze zich dan niet nog eens moeten gaan bewijzen in een examen.

Tot half een op de middag hadden we vooraleer we de anderen zouden moeten ophalen en die tijd hebben we gebruikt om naar Jo-Ann te gaan. Nog maar pas heb ik die winkel ontdekt en gezien dat ik er alle naaibenodigdheden en stoffen kan halen die ik dacht hier nooit te kunnen vinden. De kussentjes in de rieten stoeltjes hebben nieuwe overtrekken nodig en die gaan we zelf in elkaar naaien, een goeie eerste oefening voor de kinderen. Een stevige mooi rode canvas heb ik uitgekozen, UV- en weerbestendig en acht rode ritsen zodat de hoesjes er makkelijk weer af en aan kunnen om te wassen. Het was even meten en rekenen in yards en inches, iets waar ik geen kaas van gegeten heb want met centimeters en meters is het zoveel makkelijker! Maar al snel had ik mijn maatgevoel terug en had ik de benodigde stof zo uitgerekend, de rol was wel 4 inches te kort, toch maar gekocht, wat passen en het lukt wel. Alle interieurstoffen waren halve prijs en dat was goed meegenomen.

Les 1 voor alle geinteresseerde kinderen in huis is gepland voor volgende week, wordt vervolgd.

Maar eerst morgen met hen wat leuks gaan doen.

Voorlopig heb ik nog geen aanpassingsverschijnselen bij het begin van deze vakantie, meestal heb ik daar wel last van, dan duurt dat zo een goeie week eer ik alle drukte en onregelmatigheden in huis weer gewoon ben. Maar nu verlangde ik echt naar de zomervakantie, het schooljaar was druk en belastend, ook voor mij als mama, ik was zo blij dat er deze week geen huiswerk meer was en geen heen en weer gerij van een eindeloos halen en brengen.

De bib hadden we al een aantal maanden achterwege gelaten door het vele schoolwerk en ze toch genoeg leesvoer vanuit hun schoolbib mee naar huis brachten, maar vandaag gingen we terug en zijn we een eerste vakantielading gaan inslaan want de meisjes lezen graag en veel en Ben heeft dagelijkse oefening en stimulans nodig samen met mij. Na een heel jaar samen huiswerk maken en samen lezen ben ik al lang blij dat enkel het laatste overblijft voor de komende zomermaanden.

noedelsalade

De eerste keer op een tuinfeestje bij mijn toen nog toekomstige schoonouders, mijn eigen variatie kwam er na een verhitte discussie met mannelijke collegas op het werk en hoe meer hoe beter de combinaties en smaken samen begonnen gaan. Noedelsalade, een oude klassieker ondertussen ten huize vanbrandekes en iedere zomer gegarandeert enkele keren op het menu.

Vandaag, na weken ochtenlijke mist (June gloom), een warme zwoele zomerdag, ideaal om de supersize slakom uit te halen en te vullen met restjes noedelsla van de dag.

loop update

Snel toch even melden dat het lopen nog steeds goed vlot, ik boek niet echt vooruitgang maar ik blijf zo ongeveer wel op peil. Drie keer per week, waarvan minstens een keer een lange afstand, meer dan tien kilometer, dan een keer ongeveer acht kilometer en het minimum stelde ik op vijfendertig minuten waarop ik tussen de zes en zeven kilometer loop. Alles bij elkaar zit ik dus op een vierentwintig kilometer per week.

Vandaag stelde ik mijn iPod in op 70 minuten en rende de canyon in die ik in april met mijn nichtje helemaal ben doorgerend tot aan de kust. Ik zou een half uur naar beneden lopen en dan rechtsomkeer maken om in veertig minuten weer de hele klim te gaan doen. Op de terugweg haalde ik een collegarenner in en hebben we de hele terugweg gesocialised (een woord van mijn kinderen). Met andere woorden kennis gemaakt en gebabbeld over het lopen (wat anders?). De man had zoveel te vertellen dat mijn 'yes' en 'no's en 'whaaw's enzovoort voldoende waren en ik genoeg zuurstof overhield om de stevige klim te doen zonder buiten adem te raken.

Verhalen over zijn ontmoetingen met mountain lions, drie keer in ruim tien jaar, waarvan de laatste twee jaar geleden hier om de hoek, vertelde hij. (Toen ging ik even rillen!) Sindsdien draagt hij steeds een scherp klipmes met zich mee om zich te kunnen verdedigen als hij ooit zou aangevallen worden. (ging nog meer rillen) Maar zo was ik zonder er erg in te hebben wel weer op de parking aanbeland in welgeteld 68 minuten. Mijn traagste pace ooit maar wel met de steilste lange opberg ooit. Voorlopig hou ik deze even voor bekeken. Vrijdag zijn de kinderen thuis en is de zomervakantie begonnen, dan zal ik mijn loopschema grondig moeten gaan aanpassen.

de zoete avond

Wel iedere avond is er deze weken wat te doen en dat is nu eens het nadeel van meer dan een kind in huis te hebben die elk hun eigen activiteiten hebben en die daarvoor op het einde van de rit worden bedacht met een speech, awards, certificates, gifts enzovoort. Dan hebben we nog geluk dat er geen twee verschillende dingen op een avond vallen, want dat gebeurde wel eens meer dan een keer en dan moet je gaan kiezen of delen.

Het meest lastige vind ik nog dat er ook nog 's avonds moet gekookt en gegeten worden, de afwas blijft staan voor later want de afwasmachine is al een tijdje kapot en daar zouden we even mee wachten om die te laten repareren omdat we tot het besef waren gekomen dat de kinderen geen afwas en afdroog ervaring hadden en dat toch wel een onmisbaar aspect van opgroeien is? Het resultaat is spijtig genoeg niet wat we ervan verwacht hadden, enkel Bert en ik hebben in deze afwasmachineloze periode onze afwaskunsten aanzienlijk aangescherpt. We zijn zeker niet streng genoeg?

Mijn klaargemaakte gerechten zijn dus snel en simpel en makkelijk weer op te warmen. Daarbij proberen rekening houden met goed en gezond is een uitdaging op zich. Leve de Costco waar ik regelmatig ga inslaan, grote familieverpakkingen met vooral de reeds klaargemaakte vleesbereidingen, daarbij een patatje of wat pasta of rijst, groentjes koken of een zak sla openen en klaar is kees.

Van een moeder uren achter het fornuis is dus geen sprake.

dieren aan de macht

Als ik in de ochtend door het beschermd natuurgebied ga rennen, dan parkeer ik mijn wagen op de voorziene parking, daarvoor rij ik op de kronkelige geasfalteerde weg een goeie kilometer lang. Je mag daarop maar 20 kilometer per uur rijden, maar velen rijden er een stuk harder, jammer, want het is niet de eerste keer dat ikzelf moet stoppen voor overstekende dieren. Al is het maar een konijn of een eekhoorn, langzaam kom ik afgetuft en zal stoppen en wachten zolang tot het diertje uit de weg is.

Zo stond er bij het verlaten van het park plots een pasgeboren hertje op het midden van de weg, bijna niet te zien, wankel op zijn dunne pootjes en piepend naar zijn moeder. Deze stond angstig aan de kant te kijken. Wat had er kunnen gebeuren als ik sneller had gereden en niet oplettend was geweest zodat ik niet snel tot stilstand had kunnen komen? Ik mag er niet aan denken.

Snel trok ik mijn handtas vanonder de zetel, nam mijn cameraatje en ondertussen was het kleine wonder al tot bij zijn moeder gelopen maar had ik toch nog de kans voor een foto, zo ontzettend lief en schattig.

Een beetje verder stopte ik weer tot bij de Indiaanse biddende vrouw en vertelde haar over het pasgeboren diertje, zijn moeder en de weg en over de vele te snel rijdende autos. Oh ja, ik moest er haar niets over vertellen, ook zij kan er niet mee overweg, "dit is de dieren hun land en wij mensen zijn slechts bezoekers, wij moeten ons er ook naar gedragen." Nog de hele weg naar huis was ik onder de indruk, van beide ontmoetingen.

The Surf is Up!

Ja, alles is prima, niets aan de hand. Een beetje een rumoerige uit balans zijnde einde schooljaarsweek achter de rug, vroege avondlijke moeheid en een heel klein beetje computer burnout, that's it. Maar voor de rest is alles prima.

Al een hele tijd liep ik met het idee rond om in mijn eentje een korte week af te reizen naar Belgie, einde mei, vooraleer de drukke juni maand. Maar om een saai verhaal kort te maken, als puntje bij paaltje komt kan ik het niet over mijn hart krijgen mijn kinderen achter te laten. Ik weet het, een beetje sullig, maar zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Nog nooit heb ik het gedaan en de ene uitzonderlijke keer dat het wel gebeurde voor de baby had ik er spijt van. Het gaat dus voorlopig niet door. Ik bedenk nu een ander en beter plan voor later.

Ondertussen zitten we volop in Surf's Up sfeer. De film is af (al langer natuurlijk) en vandaag hadden Bert en ik de eer op de Wereldpremiere in Los Angeles uitgenodigd te zijn, de filmvoorstelling en de party achteraf, allebei streng bewaakt en in alle glitter en glamour. Voor ons geen limo, wel een hele vracht knuffels en ander promotie materiaal voor de kinderen. Die kunnen bijna niet wachten om hem te zien en lang moeten ze niet wachten want dat is morgen al. Ik ben helemaal tevreden over het resultaat, een beetje bevooroordeelt dat is waar, maar toch, de spirit van de surfers raakt me wel. Cody doet me aan Benjamin denken en Benjamin denkt de hele tijd aan Cody, ge moet niet ver zoeken wie er dan wel superfan is zeker?