black bear

Vrijdagavond, tijd om te gaan slapen, maar niets daarvan, wel gedurende een tweetal uren het daverende geluid van een viertal politie en nieuws helicopters die een eindje verderop rondjes draaien met zoeklichten op.

De oorzaak was een jonge ronddolende beer uit de Santa Monica Mountains, wakker uit zijn winterslaap, hongerig op zoek naar voedsel. Sinds woensdag waargenomen in Simi Valley, donderdag tegen Westlake Highschool (waar Eveline waterpolotraining heeft) en vrijdagavond aan onze Target-winkel, een boogscheut van hier. Daar hebben ze hem in het nauw kunnen drijven en verdoofd. Dezelfde nacht is hij weggebracht naar het beboste gebied boven Ojai waar meer van zijn soort zitten, verder van de mensen. Hij heeft geluk gehad, want de politie stond klaar om hem te doden indien hij agressief en dus gevaarlijk zou worden.

nieuwsvideo 1 op KCal

nieuwsvideos op KCal

artikel VenturaCountyStar

Ik kon het niet geloven dat ze er nog echt zijn hier zo dichtbij, de beren en mountainlions, de coyotes zien en horen we regelmatig en de ratelslangen mogen we ook gaan verwachten, zeker nu iedereen aan "bushclearance" -het verplicht onkruid en struikvrij maken rond de woningen als buffer voor de bosbranden- doet en ze wegvluchten. Ik dacht dat de speciale anti-beer-vuilbakken aan de parken wat overdreven waren, maar niet dus. "Het is de tijd van het jaar" zeggen ze hier, "we mogen er nog verwachten, uit hun winterslaap en hongerig".

permit

Maandagochtend heb ik dan toch uiteindelijk mijn praktische rijtest in het verkeer gedaan! Na meer dan een jaar rondgetoerd te hebben ben ik al redelijk geamerikaniseerd wat rij-stijl betreft, slow-slower-slowest and relaxed in the huge momie truck. So far so good.

Weaving of van rijvak naar rijvak slalommen deed ik vroeger ook al niet, dus nu zeker niet en ik voel me best gelukkig tussen die twee lijnen waar ik mag blijven om rechts voorbij te gaan.

Right turn on red ben ik ook al goed gewoon, alhoewel ik me daar nog flink oncomfortabel bij voel, je moet goed kijken of er niemand van de drie andere richtingen afkomt, en omdat links afslaan en rechtdoor om beurten gebeurt, is het soms moeilijk inschatten wie nu gas gaat geven.

Het op automatische piloot door "intersections" rijden is al lang verleden tijd, mijn hersenen werken vollen bak om te detecteren of het voor mij bedoelde pijltje of bolletje nu op groen of rood staat.

Gas geven bij oranje dierf ik nog niet, maar sinds ik maandag mijn "permit" of geldig Californisch rijbewijs heb, heb ik het gisteren in down-town Los Angeles toch eens gedaan, me niet meer gedragen als iemand zonder maar als iemand met. De remmen zullen nu tenminste niet zo snel afslijten.

Strawberry Jam

De man met zijn kar vol aardbeien is ons ondertussen erg vertrouwd, minstens drie maal per week kopen we een volle doos met versgeplukte vruchten. We eten ze losjes uit de hand, mixen er milkshakes en smoothies van of versieren er onze pudding, yoghurt en andere dessertjes mee.

Hoe verder het seizoen loopt, hoe donkerder ze zijn met een heerlijk volle smaak, hoe goedkoper ze worden en dan krijg je plots zin in zelfgemaakte aardbeien jam.
Vandaag belde hij me op dat hij twee gevulde dozen voor me klaar staan had aan een spotprijsje om jam te maken, erom gereden en vanavond aan het werk.

Het voelde weer helemaal vertrouwd, aan het aanrecht de vruchten spoelen, kroontjes eraf en in stukjes snijden. Wegen, de kookpot in, wat suiker en het doosje met pectine uit de supermarkt. Een beetje verwarring met de hoeveelheid en wat gokwerk om de dikte in te schatten, maar het ziet er redelijk goed gelukt uit. Morgenochtend zal de jury zijn oordeel wel vellen.

It's My Son!

Spannend

Alexander gaat dus echt naar Japan, we hadden in januari de hele applicatie ingevuld en de dikke envelop doorgestuurd, maar de kans leek ons zeer klein. Er wordt geselecteerd op heel wat criteria. Vooral de schoolresultaten en de persoonlijkheid speelden een grote rol. Voor het eerste hadden ze bijkomende informatie en uitleg gevraagd en voor het tweede had hij twee weken geleden een telefonisch interview van anderhalf uur vanuit Arizona.

De deelnemers moeten een sterk karakter hebben, zelfzeker zijn en tegen een stootje kunnen. Ze drukken hen op het hart geen hoge verwachtingen te stellen en er rekening mee te houden dat het wel kan tegenvallen. De organisatie probeert te voorspellen hoe ze daarop zouden reageren. Ze zijn een zestal weken van huis in een heel andere cultuur en samenleving en de taal is onverstaanbaar.

Blijkbaar kwam hij goed uit de bus. Zijn verwachtingen zijn inderdaad niet erg hoog, hij is blij dit "alleen" te kunnen doen, hij voelt zich inderdaad oud en wijs genoeg, hij kan goed zijn plan trekken.

Ikzelf vind dat ook, als vijfjarige jongen kon ik hem als oudste van de kroost al alleen naar de bakker sturen in het dorp. Hij maakte talrijke vakantietripjes met jeugdorganisaties zonder de steun van vaste vriendjes en altijd is hem dat aardig gelukt. Zijn schoolkeuzes waren nooit gebaseerd op anderen hun keuzes, altijd deed hij het alleen. Steeds is hem dat aardig gelukt.

Dus nu zal dat ook wel.
Maar toch als moeder he, doet het me wel wat kriebels in de buik krijgen. 't Is toch wel ver he, en de cultuur, en de taal, en het is toch wel lang, en ... enz.

Maar ik ben ontzettend blij voor hem, omdat hijzelf het zo graag wil, omdat ik zie hoe hij loopt te glunderen van trots, hoe meer zelfzeker hij weer is.

Ik weet dat hij zijn weg vindt in het leven, op zijn manier.

Ik ben best fier zijn mama te mogen zijn!

in the spotlights

Net voor ons vertrek, een goeie zestien maanden geleden, had ik me nog goed voorzien van nieuwe lingerie, dit als buffer zodat ik ruimschoots de tijd had om tussen al die Amerikaanse merken mijn weg te vinden.

Maar het viel nog best mee en al snel had ik door waar al die jonge meisjes en snelle dames zo zot van zijn, "Victorias Secret" Ondertussen vulde mijn nichtje haar valies al met de nodige voorraad en later ook mijn oudste zus. Een tijdje geleden kwam mijn dochter ook al met een goed gevuld gestreept rozig tasje buiten met echte dames-push-ups of zoiets toch. En net een paar dagen eerder was Britney Spears nog langs geweest wist de verkoopster te vertellen, dit terzijde, maar toch wel leuk om weten.

Om ter zake te komen, mijn voorraad is er nog maar de kwaliteit is niet meer wat het was, bij het stofzuigen zakken de bandjes af, bij het reiken naar het bovenste schapje kruipt 'het' naar boven, met andere woorden, de rek is er aan't uitgaan.

Daarom vond ik dat na mijn overwinning bij de kapper, het tijd was om zelf eens in een Victoria Secret pashokje te duiken.

Aangezien ik mijn Amerikaanse maten niet ken, word ik netjes gemeten, wat blijkt? Dat het toch dezelfde maataanduiding is! Toen kreeg ik een bakje mee in het pashokje met alle modellen in mijn maat, of de pasmodellen dus. En toen begon het zweten, niet alleen omdat de airconditioning het vanochtend had opgegeven en de werkman op de ladder in het midden van de winkel met een rozig slipje hangend aan zijn cellphone -per ongeluk maar zeer lachwekkend toen een van de verkoopster het had opgemerkt- het euvel nog niet onmiddelijk kon herstellen, maar omdat passen gewoon niet mijn ding is. Het is de confrontatie met het ouderworden en de rimpels en alle onvolmaaktheden in de spotlichten, die witte koude spots die vanuit het plafond naar beneden schijnen zodat alle schaduwen naar beneden hangen en alles er nog eens zoveel meer uitgezakt ziet, bah om beschaamd te zijn.

Heb toch maar doorgebeten en alle modellen op mijn gemak gepast in het ruime en private pashokje. Daarna moest ik nog enkel het model tonen dat me goed zat en dan kon ik kiezen uit de verschillende beschikbare kleurtjes.

Ik heb de pas-sessie overleefd en heb wat ik wou 'en' ik ben een sterke motivatie rijker om weer gezond te gaan eten en wat meer te bewegen zodat het de volgende keer niet weer een shockerende ervaring wordt.

someone needs a haircut

Waar ik vroeger in een opwelling de wagen insprong naar mijn kapper, waar ik sinds mijn zeventiende trouwe klant was, heb ik nu wat meer doorzettingsvermogen en planning nodig om tot een kappersbeurt te komen.

Het is mijn tweede keer sinds de grote oversteek, of zestien maanden, terwijl je overal te horen krijgt dat het om de zes weken moet, er is dus geen vergelijk mogelijk met de acht maanden die ik er tussen laat. Niet echt gepland, maar eerder uit schrik en onbehagen om iemand anders aan mijn haar te laten prutsen, ik laat het dan maar liever groeien.

En niemand die erover klaagt, eerder spuien ze positieve opmerkingen als het al eens loshangt, maar net dan heb ik nog het onwennige gevoel van haar dat overal naartoe vliegt, daarom draai ik het dan meestal in een knotje wat een lekker comfortabel en fris gevoel geeft.

Via via had ik eindelijk eens de naam en adres gekregen van een deftig kapsalon, eentje zoals ik ze graag heb, of toch ongeveer zo, een Hawaiaans decor met passende muziek en serieus uitziende kapsters en zonder stress. Ben en Eve waren als proefkonijn vorige week al geweest en toen mijn vertrouwen groeide maakte ik ineens een afspraak voor mezelf.

Vandaag was dus de dag.

Omdat ik het lange wel leuk vind, vroeg ik om er "een beetje" af te doen en het onderaan wat model te geven met laagjes. Ondertussen hebben we leuk gebabbeld, over de verschillen in haarstijlen tussen California en Belgie, tenminste hoe ik het ervaar. Terwijl lang haar en staartjes bij vrouwen in Belgie eerder de uitzondering is, is lang haar in mijn Californische omgeving de algemene regel. Is het omdat je hier zoveel moeilijker een goeie en betaalbare kapper vindt, of omdat lang haar exotischer en passender is bij een mediteraan klimaat? Is het omdat Belgische kappers zo graag knippen of omdat kort makkelijker zit bij dikke pulls en jasjes?

Maar ondertussen weet ik wel dat hier "een beetje korter" ook werkelijk een klein beetje korter is, terwijl in Belgie hetzelfde verzoek heel erg veel korter was, de laagjes zijn ook perfect gelukt, de kapster is geslaagd.

geheelonthouding

Het was sinds lang geleden, maar ik had het eens nodig, geheelonthouding van digitaal verkeer en communicatie, alhoewel, het duurde maar twee dagjes.

Dat wil zeggen dat ik de computer niet heb aangezet, ook geen enkele activiteit op het toetsenbord of de muis, als hij dan al aanstond voor de kinderen, geen mailboxen en blogs, gewoon niets. Het voelde een klein beetje als vakantie.

Ook al wil ik nu verder lezen in mijn boek, heb ik me toch eens vlug ingelogd en die vlug is al snel veranderd in wat langer. Het is zoals met de postbus, als je die een paar dagen niet leegmaakt dan heb je een hele stapel in je handen en heb je meer werk om die door te nemen en af te handelen.

Ondertussen groeit het lijstje in de zijlijn van andere Belgen/Nederlanders in het buitenland aardig aan. Eigenlijk best plezant om elkaars ervaringen, ergernissen, deugden en avonturen te kunnen meevolgen. Aan de ene kant doet het me mijn eigen belevenissen relativeren en aan de andere kant geeft het me nieuwe ideeen. Zoals we vanaf nu ook Hilde's avontuur kunnen volgen, pas aangekomen in Los Angeles, kersverse bruid van nieuwe collega bij Surf's Up. Nu zijn ze met drie Belgen van om en rond het Gentse. Het grote verschil ligt hem in de leeftijdsfase, als jonge koppeltjes zijn ze vrij als een vogel en is elk open moment een gelegenheid tot nieuw avontuur en trekken ze op ontdekking, wij als oudjes zitten ondertussen in een routine van werken en kinderen opvoeden, het lezen van die jongeren uitspattingen doen me er weer aan herinneren niet vergeten te leven en te genieten.

einde Paasvakantie

Vakantie voor de kinderen brengt altijd extra drukte voor de mama. De dagelijkse routine is wat rommeliger en de dagen lijken nog korter als ze anders al zijn. Een weekje zijn ze thuis geweest en morgen, maandag zijn ze weer op school. Pasen is duidelijk een hoogdag, dat zagen we aan heel wat winkels die uitzonderlijk gesloten waren, op de weg was het ongewoon rustig en bij de huizen extra druk. Maar tweede Pasen is weer gewoon als anders, op het werk of naar school, of thuis weer wat rust en regelmaat.

phone-camera

Het is nu toch wel een tijdje dat we onze cellphones -gsm's- hebben. We hebben een family-plan en dan krijg je de telefoons er gewoon gratis bij, je kiest je model en voor sommige moet je een luttel bedragje bijbetalen. Zo hebben de twee oudsten en ik een cameraphone, een extraatje waar de tieners erg blij mee zijn. Bert ook maar hij heeft een meer geavanceerd model waarmee hij ook op het internet kan, heel erg handig tijdens het carpoolen om zijn vergaderingen alvast te checken, hij heeft het zo druk dat hij zich niet kan permitteren te vroeg of te laat te zijn.

Die cameraphone was voor mij niet direkt een optie omdat ik nog niet zo lang geleden een zeer klein maar kwaliteitsvol toestelletje had gekregen, speciaal om te bloggen, eentje dat ik altijd en overal bij me heb wat ook -meestal- het geval is. Ik ben zeer tevreden van de kwaliteit en het toestel is zodanig compact dat ik er geen extra bagage aan heb. Maar het is nog altijd een camera dat door iedereen als dusdanig herkent wordt, dat neemt soms een deel van de sponaniteit en anonimiteit weg.

Vandaag heb ik voor het eerst het cameraatje in mijn telefoon gebruikt en kwam tot een leuke ontdekking, de kwaliteit is niet vergelijkbaar maar het verruimt wel je grenzen, je kan het makkelijker gebruiken zonder dat de anderen het door hebben, het ligt nog makkelijker in de hand en het lijkt alsof je met je telefoon zit te prutsen maar ondertussen staat het er al op.

Ik ga hem dus wel meer gaan gebruiken denk ik, nog wat oefenen in snelheid en dan tover ik met verrassende momentopnames.

april 11

Het goeie aan vakantie is dat ik niet moet hollen en draven bij het krieken van de dag. Koffie en internet en uitmaken wat op het plan staat vandaag, tot hier een succes.

Straks bel ik de kapster of ik kan langskomen met Ben de blonde surferboy, eigenlijk best tof dat langer haar maar niet echt praktisch, hij ziet nog amper en bij zijn zaterdagse zwemlessen is het al helemaal een ramp.

Costco -zoiets als Makro- staat ook op het programma, daar hebben de kinderen best zin in, want aan elke hoek staan proeversstandjes, bemand door centjes bijverdienende gepensionneerden en zo kunnen we samen weer eens nieuwe dingen uitproberen.

Springbreak vulling

Springbreak en niets gepland, we lijken wel de uitzondering op de regel. Zowel de halve omgeving is erop uit alsook andere bloggers in Amerika. "Damn" denk ik dan, "wij zitten hier weer".

Echte vakantie zit er nog niet in door geen verlof en geen reserves. Daarbij weegt twee keer verhuizen in negen maanden zwaarder dan je zou verwachten en dan is de zin om dingen in- en uit te pakken heel erg ver te zoeken. Het weer dat nog steeds niet in een warme en zonnige mood is, dus een dagje strand zit er ook nog niet in.

Ik probeer die vrije dagen dus te gebruiken om de garderobes van de kinderen wat aan te vullen en een kapbeurt voor wie het nodig heeft. Maar met wat een tegenzin van de twee jongsten maar ik kan niet anders dan ze mee te nemen! Gisteren een kort bezoek aan de Mall, -of koopcentrum- vandaag worden het de outletstores in Camarillo. Morgen een kappersbezoek en de gewone boodschappen en donderdag hoop ik er een gezamelijk tuinwerkdagje van te maken. In het vorige (huur)huis was het tuinonderhoud inbegrepen en hoefden we ons daar niets van aan te trekken, nu doen we het weer zelf en met al die regen is het hoogtijd om eens de handen uit de mouwen te gaan steken.

En heel misschien wordt het dit weekend toch een weekendje in de sneeuw, Roger in Arrowhead had het ons al gevraagd en zijn huis is op een half uurtje van Big Bear en daar ligt nu een dik pak sneeuw (door al die regen hier, is dat sneeuw daar). En Andrea die doet me er echt zin in krijgen.

Goede Week

Maandag voor Pasen, een weekje schoolverlof voor de kinderen, maar ook een weekje voor mezelf want nu hoef ik niet van in de vroege ochtend rond te toeren om ze naar school te rijden. Een beetje langer slapen en op een rustig tempo de dag beginnen.



Ondertussen is de verleiding ontzettend groot om niet meer dan 1 eitje per dag per persoon te eten. Zeer lekkere chocolade die we kregen van Belgen op bezoek, tot Paasdag wachten konden we echt niet maken, maar we zijn er zuinig op zodat het elke dag van deze Goede Week een beetje Pasen is en voor de dag zelf liggen voor alle veiligheid een paar echte eieren opzij.

Poppies

Normaal zou de regen al verleden tijd moeten zijn, maar dit buiten moeder natuur gerekend want zij beslist er anders over. Af en toe, met gelukkig lange tussenposen van enkele dagen, valt er nog een stevige bui. Op rotsige hellingen waarvan ik dacht dat er buiten een eenzame cactus niet veel meer kon groeien ontpopt zich nu een oase van groen. We kijken uit op een helling waar elke dag meer en meer Californische Poppies openbloeien, een bloemetje waarvan ik dacht enkel te kunnen zien in het befaamde Antilope Valley, het plantje pronkt met de titel van Californian Stateflower.

Een bloemenveldje ontpopt zich waarachtig als verrassing zomaar voor ons deur.
Hehe, wat een gelukzak ben ik toch denk ik dan, behoudt en respect voor natuur en streekeigen planten zijn altijd al mijn stokpaardje geweest, deze ontdekking maakt me dus een gelukkig mens.

feedback

Ik weet weer waarom ik dit online dagboek heb en houd. In de eerste plaats was het een probeersel en toen kreeg het een doel, om die sterke emoties een plaats te geven. Toen de verhuis dan toch plots een feit was, wou ik de pure verslaggeving van een familie-transfer gescheiden houden van mijn eigen gedachtenwereld en kwam het idee van de Gazette.

Ondertussen is er een wereldje rondom mij gegroeid van bekende onbekenden, lezen van elkaars schrijfsels, denken en meevoelen en reacties plaatsen. Had je me dit jaren geleden voorspeld, ik had heel hard gezworen dat ik dat nooit zou doen, computer en internet voelde toen als een koude technologie, nu voelt het als een warme verwant die niet meer weg te denken is uit mijn dagdagelijks bestaan.

Als ik de dag na mijn stukje de reacties nalees dan zou je me hier eens moeten zien zitten, geconcentreerd van het lezen, een lach van herkenning, maar vooral van het goede gevoel door het besef dat er anderen zijn die met me meeleven en tijd maken om hun visie en hun wetenschap met me te delen in de commentbox, woorden die me weer doen nadenken en me op die manier daadwerkelijk vooruit helpen.

En er is veel om over na te denken en om over te praten, maar het kind zelf wil ik daar ook niet teveel met belasten en doe het daarom heel erg voorzichtig aan. Ik geef suggesties en kijk hoe hij reageert, ik stel kleine onopvallende vraagjes en luister wat hij daarop te zeggen heeft, ik probeer te voelen met al mijn zintuigen wat het beste is voor hem zonder dat hij zich zorgen begint te maken want daar is hij nog veel te jong voor en zorgen komen er als vanzelf genoeg later.

werk en succes

Donderdagavond, ons laatste huiswerk van de week zit er weer op, althans voor Ben en mij, want wij doen het altijd samen, of beter, ik zit ernaast en breng zo weinig mogelijk afleiding en geef zo veel mogelijk steun. Elke dag opnieuw is het een klus die geklaard moet worden, telkens voor een uur zijn we er zoet mee maar daarna valt alle stress van hem af en doet hij nog enkel aan pure ontspanning. 's Avonds na dinner en bad is er nog ons leesuurtje, samen in bed de opgelegde boekjes lezen voor minstens een half uur maar vaak doen we het wat langer, vooral als het goed gaat maar ook omdat het best gezellig is.

Zo hebben we onze dagelijkse routine, tussen al de rest van koken en afwassen en strijken en brengen en halen en aandacht verdelen door, het lukt ons wonderwel zeer goed vooral dankzij de andere kinderen, omdat zij heel goed begrijpen dat hij de extra hulp nodig heeft en alles doen om hem te helpen.

In het eerste leerjaar heeft hij in het nederlands leren lezen en schrijven tot Kerstmis, toen net een dunne fundering was gelegd zijn we verhuisd en heeft een nieuwe en vreemde taal hem overdonderd. Pas in september was hij er klaar voor, pas dan kregen de letters vorm en betekenis maar toen zat hij al in het tweede leerjaar bij kinderen die reeds in Kindergarten -derde kleuterklas- fonetisch hadden leren lezen en schrijven en toen al een heel eind voorop waren.

Hoe gek dat we ons de minste zorgen maakten bij de jongste uit het nest, omdat hoe jonger hoe makkelijker door iedereen bewaarheid werd, maar werd vergeten dat de moedertaal nog niet de stevige basis had om een nieuwe taal aan op te trekken en ze gelijk te leren lezen en schrijven.

De lieverd, hij werkt zo ontzettend hard zowel op school als bij het huiswerk thuis, hij is het zonnetje waar hij binnenkomt en geeft wat hij kan maar het is niet genoeg om het snelle tempo van de klas met zijn taalachterstand in te halen, niet genoeg om niet te verdrinken in al de rest.

Dus krijgen we advies, waar we trouwens volledig achterstaan, maar waar een hardwerkend kind geen boodschap aan heeft, hoe leg je uit dat inzet en werk de sleutel is tot succes als dat helemaal niet in zicht is? Als je nieuw verworven beste maatjes verdergaan en voor jezelf de tijd een jaartje zal stilstaan?

wish that I

Dan komt je dochter van negen voor je staan, zegt ze onomwonden "ik mis Belgie", loopt met tranen weg met de woorden "ik wil terug" en dan zit ik daar zonder woorden, op mijn plaats gezet en zonder zinnig antwoord.

Dan heb je de derde bijeenkomst op een rij gehad en moet je een beslissing nemen in de plaats van je jongste zoon, eentje waar hij helemaal niet mee akkoord zal zijn en eentje dat zijn hele leventje op zijn kop zal zetten, maar wat hem wel heel veel goeds zal doen, alleen zal hij dat waarschijnlijk nooit begrijpen.

Dan is je oudste dochter helemaal in de ban van haar "graduation" en bezig met een lesschema samen te stellen omdat ze volgend jaar promoveert naar de High School, de laatste etappe voor College. Ze stippelt nauwkeurig haar carriere uit en heeft grootse plannen. Plannen die bij de uitvoering me nog veel vragen hebben zonder antwoord.

Dan ben ik mezelf aan't het uitsloven om rond te komen in dit huishouden doordat ik mijn hulp heb opgezegd omdat het inkomen niet opweegt tegen de leefkosten en er nog zo veel andere dingen zijn die belangrijker zijn.

Dan heb ik even tijd nodig om alles weer een plaats te geven, om het goede te vinden in al het afscheid en verdriet en gemis en verlangen en het nieuwe leven weer zin te geven.