Je draai vinden

Ja, zo voel ik me soms een beetje, niet dat het hier zo druk is, maar ge kent dat wel "uwen draai nog niet gevonden hebben", ik die zo een gewoontemens is, alles netjes georganiseerd, alles goed getimed, moet me nu in een nieuw schema inleven. Je weg kwijt zijn in je kasten, in je huis en op straat, te voet kan ik me hier niet ver mislopen maar o-wee als ik alleen met de auto de baan op moet. Kan ik me troosten met het feit dat het typisch vrouwelijk is?

Een vrolijke zondag

Iedereen geniet ervan om weer een beetje bereikbaar te zijn, de grootsten hebben uitgebreid ge-chat, de kleinsten hun e-mails zijn (voor)gelezen en nieuwe geschreven en ik kon eindelijk een paar foto's posten. Ieder zijn beurt voor het bemachtigen van de laptop met in de ochtenduren pieken van drie-tegelijk-toestanden. Na een heerlijke door papa bereide lunch was het hoog tijd om uit te waaien, nee niet aan zee deze keer, maar in de "Santa Monica Mountains", hier vlakbij. Zeer binnenkort maken we een langere tocht, met stapschoenen aan en misschien zien we dan wel een Coyote of een Bergleeuw, want die leven hier echt, wat stiller wandelen dan ze deze middag deden zal dan wel een must zijn.

Back to the world.

Wat ben ik blij nu we weer vrije toegang hebben tot het internet, zo blij zelfs dat ik er deze nacht voor ben opgestaan, om voor de ochtendrukte de vele mails te lezen. Kan het natuurlijk niet nalaten een "postje in de blogs" te doen terwijl ik in het halfduister en zoals een echte huisvrouw het betaamd, in de keuken, met sokken en warme pull over de pyama, een beetje geniepig zit te mailen. Voel me zelfs extra verbonden met Belgie als ik bedenk dat daar nu iedereen wakker is en ik ook! 'k Ga nu toch maar snel weer slapen ... slaapwel en tot morgen.

Anders

Nadat mijn post in de Vanbrandekesgazette blijkbaar is gelukt, wil ik hier toch ook nog wat kwijt.
Na turbulente emotionele weken, nadat ik enkele dagen voor het vertrek bij mezelf de knop heb omgedraaid naar "go", na de volgende drukke dagen van inpakken en alles georganiseerd krijgen, ben ik vanaf het opstijgen in Schiphol op zondag beginnen slapen. De hele vlucht ben ik slechts wakker geworden om te eten. Bij aankomst ben ik weer als een blok in slaap gevallen op mijn luchtmatras. De eerste week ben ik samen met de kleinsten gaan slapen, nu nog ben ik 's avonds doodmoe, het lijkt alsof ik slaap van een heel jaar aan het inhalen ben. De kringen onder mijn ogen beginnen te verdwijnen en mijn huid krijgt een gezonder kleurtje. Ik heb dat gepieker achter me gelaten, maar in mijn diepste voel ik de twijfels.
Alles is hier nu anders, ons in Belgie drukke leventjes van school, muziekschool, scouts, basket en zwemmen, de organisatie van een gezin, huis en tuin is nu plots weg. Alleen de school is er nu, de kinderen tot daar wandelen en om 2.30 zijn ze alweer thuis. Geen buitenschoolse activiteiten, geen boezemvriendjes om mee te spelen, nog geen televisie, nog geen lego en duplo en fietsen en ander speelgoed. Ze hebben zich gelukkig het lot aangetrokken van de vele huisjeslakken die bij het regenachtige weer van de laatste twee dagen overal op de wegjes platgetrapt worden, ze proberen ze hopeloos te redden en brengen ze in massa's mee naar huis om bij ons tussen de planten een veilig onderkomen te krijgen. Op school proberen ze de andere kinderen te leren "Niet" bang te zijn van Beitjes, iets waar ze hier blijkbaar histerisch op reageren. Het maakt me gelukkig als ik zie dat mijn kinderen hun natuurliefde hebben meegenomen in deze materialistische omgeving. Hoop voor hen dat ze ook hier snel "echte" vriendjes zullen maken, zoals ze die in Doorslaar hebben, echte vriendjes voor het leven. Dat ze ook snel hun hobby's weer zullen oppikken, iets wat van henzelf is waarin ze hun gevoelens kwijt kunnen. Ik zie dat iedereen zijn heimweezakdoek van Ruth heeft klaarliggen, misschien zullen de vier hoekjes wel snel natworden...

Zware maar mooie dagen

Twee dagen hebben we 'vollen' bak ingepakt, gelukkig hadden we de hulp van enkele lieve mensen, inpakken, sorteren en wegbrengen van het wegdoe-gerief, ons kleinsten even opvangen met een afscheids-logeerpartijdje inbegrepen, en heel veel lieve woorden. In TGV-treinvaart zijn die dagen voorbijgevlogen, amper tijd om eventjes adem te halen, om te veel na te denken, om je zorgen te maken. Het is net alsof ik het wisselspoor, waar ik jaren vertoefde, gepasseerd ben en mijn trein nog enkel rechtdoor kan rijden, en hoe verder hij rijdt, hoe meer ik verlang naar mijn bestemming. Ik voel de kriebels in mijn buik, ik ruik het nieuwe, ik voel dat het goed is.

De juiste weg.

Ik krijg steeds meer het gevoel dat we de juiste stap zetten, al blijkt het afscheid voor velen zwaar te vallen. Maar niets is definitief, we geven onze roots absoluut niet op, ons huisje blijft het onze, ons geliefde dorpje blijft onze thuis, we zullen niemand vergeten en we nemen zeker en vast alle goede herinneringen mee. Maar de wereld is groter dan dit, vooral als het aan je voeten wordt gegooid mag je dat niet weigeren. Het is het proberen waard, en we komen altijd terug, al zal dat niet de eerste maanden zijn. De kids vinden het spannend, die hoeven zich ook nog geen zorgen te maken, maar goed ook. De stralende lucht en het frisse windje dat vanuit de Stille Oceaan tot in de hills waait, zal hen ook veel goed doen, zeker na de afgelopen maanden van grijs en somber weer. Ik voel me moe maar gelukkig, op dit moment zijn we met ons zevenen een echt team.

Spaghetti in mijn hoofd

De haan heeft het eindelijk begrepen, we kunnen weer ongestoord slapen met open raam, maar vergeet het maar, het is net alsof er een groot bord spaghetti in mijn hoofd is terecht gekomen, bij het minste wordt ik wakker om dan meer en meer knopen te maken, bij het opstaan zijn die grotendeels verdwenen, na een frisse douche en een sterke kop koffie kan ik er weer tegenaan. De post-it-jes vliegen me rond de oren, de kalender wordt om de haverklap ge-updated, kinderen worden kribbiger, vuile vaat zet ik in de koelkast (hoort dus wel in de vaatwas!), struikel over de kartonnen dozen en de zakken vol "wegdoegerief". Maar ik mag me niet omdraaien, we hebben de weg gekozen naar een nieuwe toekomst en een nieuwe uitdaging. Gelukkig heb ik de allerliefste man ter wereld, is eindeloos geduldig en blijft zelfs onder de verhuisstress de steunpilaar van ons gezinnetje. Ja, we gaan mee naar de 'golden state', we willen hier niet meer alleen achterblijven.

Hanengekraai

Ik snak naar een nachtje doorslapen, meer dan 4 uren na elkaar haal ik tegenwoordig niet meer, en dit niet door schrijende baby's, zoals vroeger, maar door de onverslaanbare haan die een nieuwe slaapplaats heeft gevonden en in de coniferen aan ons slaapkamerraam. Om 12u. 's nachts begint zijn eerste concert, in dialoog met de hanen wat verderop in de straat, de volgende sessie is tss. 3 en 4 uur, om dan aan het echte werk te beginnen om 5 uur en 6 uur. Vannacht sluit ik het raam potdicht af (daar gaat mijn frisse lucht), in de hoop wat minder snel uit dromenland weggerukt te worden, zodat ik de volgende dagen wat beter voor de dag kan komen.

Worrydolls

Ken je deze mini-zorgenpoppetjes = Worrydolls? Het oude verhaal vertelt dat je het poppetje onder je kussen moet leggen als je gaat slapen. Het poppetje neemt dan je zorgen over! De zorgenpoppetjes worden in Guatemala gemaakt van traditionele stofjes in verschillende maten. Ze worden in de WereldWinkel per stuk verkocht of met meerderen in een doosje om te delen met vrienden of vriendinnen. Enkele jaren geleden hebben elk van mijn meisjes zo'n doosje of zakje gegeven en regelmatig vind ik bij het opmaken van de bedjes een popje onder het hoofdkussen. Ik heb een sterk vermoeden dat het ook werkt, want steeds staan ze fris en monter op, als ik er naar vraag word ik afgewimpeld met een half antwoord. Eigenlijk is het hoog tijd dat ik het zelf eens uitprobeer, alleen zal ik een hoop van die poppetjes nodig hebben wil ik eens een keertje zorgenloos opstaan. Maar niets vergeleken bij de mensen die alles kwijt zijn: hun huis, alle bezittingen en hun kinderen en/of familie, ik ben diep beschaamd...

Een lief kozijntje

We hebben er een neefje bij, sinds vrijdagnamiddag, op de valreep voor 2004, de laatste baby van het jaar voor deze materniteit. Zo werd oudejaar onverwacht gevierd met een kort kraambezoek, voorafgegaan door lekkere appelbeignets en ouderwetse smoutebollen, rijkelijk bestrooid met poedersuiker...heerlijk...

Het nieuwjaarsweek-end is in sneltreinvaart voorbijgevlogen.

Vanmorgen waren we reeds vroeg in de weer: de loskomende antieke tegeltjes van de schouw zijn vakkundig weer op hun plaats vastgezet nadat we ze gisteren met veel zorg hadden verwijderd, gekuisd en gesorteerd hadden klaargelegd. Ondertussen is ook alle kerstversiering reeds in de doos opgeborgen tot volgend jaar en wacht de kerstboom buiten op een plantgat in de tuin.